Short stories🫶🏼

Τα αγκάθια της αγάπης 🥀

Σε ένα κήπο γεμάτο πολύχρωμα λουλούδια, η μικρή Ελίσια δεν ήξερε που να πρωτοκοιτάξει. Όλα την γοήτευαν. Άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Ένα όμως λουλούδι ήταν αυτό που την έκανε να παρασυρθεί στην γοητεία του. Τράβηξε το βλέμμα της σαν μαγνήτης. Ήταν λες και της χαμογέλασε στην ψυχή. Η μικρή έσκυψε κοντά του και το κοίταξε προσεκτικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι την μάγεψε τόσο πολύ σε αυτό. Σιγά σιγά, τα αρώματα του και το όμορφο χρώμα του την έκαναν να μην μπορεί να το αποχωριστεί. Το ταξίδι της Ελίσιας, όμως, έπρεπε να συνεχιστεί. Δεν γινόταν να κάθεται εκεί να το κοιτά. Το τριαντάφυλλο έγειρε προς το μέρος της, σαν να φώναζε «πάρε με μαζί σου» και περίτεχνα έκρυψε τα αγκάθια του. Εκείνη, το έκοψε βιαστικά, χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες, χωρίς να σκεφτεί τις ανάγκες του. Το μόνο που ήθελε ήταν να είναι συνοδοιπόροι στο ταξίδι της.

Καθ' όλη την διάρκεια, η Ελ κρατούσε το τριαντάφυλλο σφιχτά στο χέρι της. Το ταξίδι τους συνοδευόταν από μια βροχή όμορφων συναισθημάτων. Όλοι θαύμαζαν την μοναδική τους σχέση. Η Ελ, φρόντιζε το τριαντάφυλλο σαν να ήταν ο καλύτερος της φίλος. Του έριχνε νερό, το καθάριζε, του έδειχνε τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα, το είχε πάντοτε στην αγκαλιά της παλάμης της, του έλεγε πόσο όμορφο ήταν και πόσο το αγαπούσε.

Ο καιρός περνούσε και το κορίτσι έχανε τις δυνάμεις της. Ενώ ένιωθε τόσο όμορφα δίπλα στο τριαντάφυλλο της, υπήρχαν φορές που υπέφερε από αφόρητους πόνους. Δεν έβλεπε ποτέ πως τα χέρια της είχαν γεμίσει αίμα. Τα αγκάθια πλήγωναν το χέρι της, όλο και περισσότερο. Μα εκείνη, δεν ήθελε να παραδεχτεί πως το ίδιο της το τριαντάφυλλο της έκανε κακό. Όσο περνούσαν οι μέρες, η Ελ δεν είχε πια την δύναμη να φροντίζει το τριαντάφυλλο της. Το χέρι της μούδιαζε από τον πόνο και οι αντοχές της ολοένα και λιγόστευαν. Δεν το πότιζε πια τόσο συχνά, δεν το καμάρωνε όσο πριν. Τώρα πια το κοιτούσε με φόβο, παρά την αγάπη που του είχε. Τα μάτια της δάκρυζαν από τον πόνο, μα λόγω της μεγάλης αγάπης και αφοσίωσης που του είχε δεν ήθελε να το αφήσει να χαθεί.

Το τριαντάφυλλο δεν μπορούσε να αντέξει την ιδέα πως πλήγωνε την Ελ. Ήθελε να πέσει στο χώμα και να χαθεί στον αέρα. Τα αγκάθια του είχαν χωθεί πλέον τόσο βαθιά στα χέρια της, που ακόμα κι αν το άφηνε, οι πληγές δεν θα έκλειναν ποτέ ολοκληρωτικά. Μαζί με εκείνη, είχε αρχίσει να μαραίνεται κι αυτό. Είχε μια τεράστια επιθυμία, πλέον, να φύγει μακριά της. Όσο κι αν το πονούσε αυτό, ήξερε πως η Ελ θα είναι καλύτερα μακριά του. Όμως, ο μόνος τρόπος να την απομακρύνει, ήταν με το να την πονέσει ακόμα παραπάνω. Το τριαντάφυλλο έβαλε τα δυνατά του. Πονούσε την Ελ κάθε μέρα και περισσότερο. Η Ελ έβλεπε τα φύλλα του να πέφτουν και το χέρι της να σχηματίζει στο χώμα λίμνη από το αίμα της πληγής. Ήξερε πως έπρεπε να το αφήσει, όμως φοβόταν. Φοβόταν το μετά. Πόσο θα πονούσε η απότομη απομάκρυνση των αγκαθιών από το χέρι της, πως θα ήταν το ταξίδι χωρίς το αγαπημένο της τριαντάφυλλο.

Λίγες μέρες μετά, η Ελ αποφάσισε να αφήσει το τριαντάφυλλο της. Θα είχε πάντα στο χέρι της τα σημάδια που θα της το θύμιζαν. Δεν θα ήταν εύκολο να ξεχάσει τον πόνο αυτό. Μα η καρδιά της, θα είχε για πάντα φυλαγμένες τις πιο όμορφες αναμνήσεις του ταξιδιού της, αυτές που πέρασε παρέα με το τριαντάφυλλο της. Δεν του κράτησε ποτέ κακία για τον πόνο που της προκάλεσε. Στο κάτω κάτω, εκείνη το έκοψε, εκείνη επέλεξε να το πάρει μαζί της και εκείνη ήταν που δεν ήθελε να το αποχωριστεί. Προς μεγάλη της έκπληξη η Ελ ανακάλυψε κάτι μαγικό όταν άφησε το τριαντάφυλλο από το χέρι της. Όλο αυτόν τον καιρό, γύρω της, υπήρχαν τόσο όμορφα λουλούδια, γεμάτα όμορφα χρώματα και μεθυστικές μυρωδιές. Μα εκείνη, ήταν τόσο προσηλωμένη στο τριαντάφυλλο της, που είχε ξεχάσει πως κάθε λουλούδι είναι όμορφο, αρκεί να του δώσεις την κατάλληλη προσοχή και ποτέ μα ποτέ να μην το κόψεις. Όταν αγαπάς κάτι πραγματικά, πρέπει να το αφήσεις να εξελιχθεί στο δικό του περιβάλλον, είτε είναι κοντά σου, είτε όχι. Η αγάπη σου πρέπει να είναι το νερό που του δίνει δύναμη, όχι που το δροσίζει προσωρινά. Γιατί, το πολύ νερό, μπορεί να πνίξει ακόμα και το πιο όμορφο τριαντάφυλλο.