Het is begin 2015, net na mijn 18e verjaardag. Vandaag moest ik weer eens op controle in het ziekenhuis, vreselijk was dat. Sinds twee jaar weet ik dat er iets mis is met mijn lichaam, volgens de doktoren een of andere zeldzame ziekte waarbij sommige delen in mijn lichaam soms niet werken, dan luisteren ze gewoon niet naar me en slaan mijn spieren op hol, of ze doen niks meer. Dan lig ik een aantal dagen gehandicapt in bed, of in het ziekenhuis en ben ik totaal afhankelijk van mijn moeder, die helemaal op de hoogte is van wat er precies gebeurd met mijn niet luisterende lichaam, en wat dokters.
Dat is mijn leven dus in 100 woorden. Want heel veel meer is er niet eigenlijk. Ik volg een thuisstudie management, net na het ontdekken van het Kutlichaam had ik mijn havo-examens die ik gelukkig nog kon maken, maar daarna is mijn leven zich vooral thuis af gaan spelen. Mijn toestand is zo wisselvallig dat je er dus eigenlijk gewoon geen normaal leven mee kan lijden, dus dat doe ik dan ook maar niet. Ik slaap, lees veel, probeer sportief te zijn als het goed met me gaat en kijk vooral erg veel films en series. Ik voel me meestal prima hoor, maar leven met zo'n grote onzekerheid over alles in je leven dat je nooit afspraken kunt maken, zorgt er toch wel voor dat je leven net zo spannend is als dat van mij. Dat zal wel bij die "ziekte" horen. Of misschien luisterde mijn hersenen ook gewoon niet en hadden ze zich er al op ingesteld dat ik dood zou gaan aan het Kutlichaam. Niet dat dat gebeurd hoor, ze vinden binnenkort vast wel een wondermiddel uit wat er voor zorgt dat alles het weer doet. Dan kan ik eindelijk eens afspraken maken met (de dan waarschijnlijk inmiddels wel gekregen)vrienden, international management studeren aan een universiteit en de hele wereld over reizen. Lang leve het brave lichaam.
Maar genoeg over mijn Kutlichaam, laten we praten over...
Nouja, ik ben dus 18, woon in Amsterdam met mijn moeder, en vader, maar die is er bijna nooit door zijn werk. Vroeger tenniste ik veel, maar ik kan niet zo veel meer doen omdat ik weinig energie heb, dus een streng trainingsschema met oefeningen en hardlopen is zwaar genoeg. En verder...
Ik weet verder niks denk ik, zo fijn is het om in de auto te zitten onderweg naar het ziekenhuis. Ik denk en ik denk en ik denk nog meer, maar eigenlijk heb ik niks om over na te denken, dat is al een lastige gedachte opzich...
JE LEEST
For me, you're perfect.
Fanfiction'Ik ben niet ziek, mn lichaam luistert gewoon niet altijd' Joëlle is 16 als ze te horen krijgt dat ze lijdt aan een zeldzame ziekte, zelf wil ze er alleen niets van weten. Ze is jong en wil normaal leven, maar soms laat je lichaam dat niet toe. Na...
