For me, you're perfect.

Hoofdstuk 1

"Dus Joelle, hoe voel je je?"

Mijn vaste dokter, Joost (eigenlijk Dokter van Driel maar ik ben hier het kindje dus moet hem vooral Joost noemen) en echt een vreselijke man, kijkt naar zijn papieren terwijl hij zijn vraag stelt en ik zucht overdreven diep waardoor hij me eindelijk aankijkt.

"Prima Dokter van Driel. Anderhalve maand geleden mijn laatste aanval gehad, maar die was niet erg heftig dus kon ik thuis blijven. Op het moment heb ik nergens last van," zei ik triomfantelijk en ik voel me nu al geweldig omdat ik geen Joost zei maar Dokter van Driel, ha. 1-0 Van Driel.
"Aha, dat is erg fijn Joelle, eens even kijken..." Hij bladerde alweer door zijn papieren heen en fronste zijn wenkbrauw zodat er een hele diepe rimpel in zat, bah.
Na nog wat punten te hebben gescoord begon hij over mijn dagelijks leven, wat dus erg boeiend was maar niet heus en daarna ging het nog een hele tijd over mijn medicatie, die volgens mij vooral alle bijwerkingen als depressies enzo tegengaan maar tijdens dat stuk van het gesprek lette ik al niet meer op en keek naar alle schilderijen en skeletten in het vreselijk debiele kantoor van Van Driel.

Na het eeuwenlang durende gesprek stonden hij en mijn moeder eindelijk op en gaven elkaar een hand, ik stapte ook gauw op, gaf hem nog een hand en liep daarna gauw weg, hèhè eindelijk naar huis.
Toen we de auto instapten keek ik naar mijn moeder, die grinnikte en zei: "Wat een vent is dat zeg, zullen we maar een ijsje gaan halen?"
Ik stemde in en keek uit het raam hoe we wegreden bij het ziekenhuis, het vreselijke ziekenhuis waar ik elke keer als ik er van wegreed besefte dat het niet lang zou duren voor ik er weer zou liggen met een stel spieren die overstuur waren.
Uit de deur kwam een kaal jongetje in een rolstoel met zijn moeder, hij lachte en zag er gelukkig uit. Het feit is, dat kinderen altijd ouder en groter willen zijn, maar als je eenmaal groot en ouder bent willen de meeste weer kind zijn, klein en zorgeloos. En dat klopt wel, als ik dit jongetje zag wenste ik dat ik nog kind was, en me nergens zorgen om hoefde te maken. Want hij moest eens weten, wat hem allemaal nog te wachten stond in het leven. Ik had het helemaal niet zo moeilijk, zo veel spannends deed ik niet, dus zo veel zorgen kon ik me niet maken, maar toch gebeurd het. Mensen zijn best wel rare wezens, weet je.

"Zullen we gewoon naar huis gaan mam, ik ben vreselijk moe," zei ik tegen mijn moeder, en ik keek haar zo zielig mogelijk aan zodat ze me zou geloven.
"Uhm, ja tuurlijk schat. We gaan wel een andere keer samen naar de stad."
Ik knikte dankbaar en keek uit het raam hoe we het centrum van Amsterdam binnen reden.

"Ik ga gelijk naar boven mam, slapen." Ze riep terug, "Prima, ik ga zo even boodschappen doen."
Maar toen ik eenmaal boven aankwam had ik al geen zin meer om te slapen. Ik  pakte mijn telefoon en zag een berichtje van Fleur.

Hallo mevrouw, vanavond feestje in de kroeg bij ons aan de overkant. Laten we gek doen en gaan, because why not? ;)

Ik lachte, met Fleur kon alles. En ach, waarom ook niet.

Gezellig, ben om half 8 bij je, goed? Dikke smakkerd :*

Sinds de eerste klas van de middelbare school was ik al maatjes met Fleur, we deden altijd de domste dingen samen en eigenlijk nu nog steeds, Fleur heeft sinds mijn diagnose eigenlijk nooit anders gedaan, ze bleef altijd dezelfde vriendin en trekt zich nergens wat van aan. Ze doet gewoon alsof ik niet ziek ben, en met haar voel ik altijd gewoon normaal. Verder kan eigenlijk niemand dat, me zo laten voelen. Ik heb echt geluk met haar als vriendin, dat is zeker.
Ik keek op mijn horloge, half 5. Laat ik nog maar een uurtje slapen dan is het vanavond misschien nog een beetje vol te houden.

"Joelle schat, kom je eten?"
Mijn moeder stond in de deuropening en keek hoe ik langzaam wakker werd. Ik knikte en klom langzaam uit bed, wat pijn deed aan mijn rug en mijn benen voelden slap aan. Ik ging rechtop op de rand van het bed zitten, "Alsjeblieft
, verpest de avond niet en hou je nog even rustig," zei ik zachtjes tegen mezelf, of het monsterlijke lichaam van mezelf, net hoe je het bekijkt.

Na het eten pakte ik mijn spullen en nam een pijnstiller in, met de hoop dat het minder zou worden. Mijn moeder had ik niks laten weten, die zou me gelijk nergens meer heen laten gaan. "Ik ga naar Fleur, kom morgenochtend vroeg weer thuis!" riep ik naar mijn moeder aan de andere kant van het huis, ergens hoorde ik vaag antwoord maar ik liep de deur al uit.

"Hallo lekkerding, beetje zin om uit te gaan?" vroeg Fleur toen ze de deur van haar appartement opendeed en me stevig knuffelde. "Nou en of, super veel zin," zei ik. Het was echt zo, ik had echt zin om even met Fleur op stap te gaan. En hoopte van harte dat mijn lichaam het ook toeliet, waar ik nog niet zo zeker van was, maar we gaan het gewoon proberen.

"Klaar?"
"Nou en of chick," ik glimlachte breed, ik zag er goed uit. Mijn lange blonde haren goed in model, een streepje onder mijn ogen en mascara, en een super hippe outfit. Lang geleden dat ik me zo heb gekleed, maar het voelt fantastisch.

Als we de club binnenkomen krijg ik het benauwd, wow, zo veel mensen hier. Een mengeling van rook en alcohol geur komt mijn neus binnen, stiekem heb ik dit wel gemist. Ik loop achter Fleur aan en ze besteld wat te drinken voor ons, heerlijk dit.
We dansen, Fleur giet aardig wat glazen drank naar binnen (en ik aardig wat cola) en ik geniet van alles om me heen.
Om 1 uur ben ik gesloopt, en ik probeer het niet te laten merken maar Fleur trekt me mee naar buiten. "Je kan het gewoon zeggen als je kapot bent, sukkel. Maar hoe vond je het?"
Ik kijk haar lief aan en samen lopen we richting haar huisje, "Het was super Fleurtje, bedankt dat je me hebt meegevraagd."
"Geen dank, ik had ook met een ander kunnen gaan en tot 6 uur door kunnen gaan, maar geloof me ik heb duizend keer liever jou en dan maar tot 1 uur meid!"
"Je bent lief."
"Weet ik toch.."
Lachend lopen we verder, ik hou echt van Fleur, ze is geweldig.

"Uuuhhhhhg uuughhh" Ik schiet overeind en voel de pijn in mijn lichaam, dé pijn. Overal is pijn, en ik probeer Fleur te roepen maar het lukt niet, dus rol ik om zodat ik haar aan kan raken en gooi met alle kracht die ik nog heb mijn arm naar haar toe. Ze is gelijk wakker en schiet overeind, ze weet gelukkig gelijk wat er is. Ik probeer rustig te blijven maar alle schokken door mijn lichaam laten me niet met rust. Ik voel mezelf steeds verder weg van de aarde en hoor Fleur nog zachtjes praten aan de telefoon. Daarna gaat het snel, ze pakt me op en tilt me naar beneden waar ze me op de bank legt, en voor mijn gevoel na uren, maar in werkelijkheid na een paar minuten staan mijn moeder en nog even later twee ambulancebroeders voor me.
Het volgende wat ik meemaak is dat ik in een ziekenhuisbed wakker wordt. Ik zie niemand en probeer met mijn slappe lijf op het rode knopje te drukken en binnen een paar seconden staat er een verpleegster naast mijn bed.

"Lust je al wat te drinken?" Is het laatste wat ze vraagt, na de uitleg van wat er is gebeurd, wat ik allang weet natuurlijk. Ik knik en ze houdt een bekertje water met een rietje voor mijn mond en ik drink een paar slokken. Mijn hersenen werken niet helemaal goed in deze situaties dus ik besluit maar even te gaan slapen, meestal voel ik me daarna wel weer beter.

"Oké mop, welkom op aarde!" Is het eerste wat ik hoor als ik wakker wordt. Langzaam doe ik mijn ogen open en zie Fleur naast mijn bed staan. "Hey," is het enige wat ik kan zeggen, maar dat snapt ze wel. "Je moeder is koffie halen, je hebt super lang geslapen en ik heb en complimentje gehad van een lekkere ambulancebroeder, hij heeft mn nummer. Dus bedank je lichaam maar namens mij. Nee, super kut dat het weer fout ging, vind t echt zo klote voor je, maar ja ik weet ook niet zo goed wat k moet doen behalve je hier zo snel mogelijk weghalen please. En je kan niet zo goed praten, weet ik."
Ik probeer te glimlachen om wat Fleur zegt, maar zo makkelijk gaat het niet. Mijn moeder komt binnen en kletst wat met Fleur nadat ze mij geknuffeld heeft en ik luister mee met mijn ogen dicht, wat het minst vermoeiend is. Laat me maar weer snel opknappen, want volgens mij heb ik een hoop te bespreken met Fleur...