Her zamanki haliyle herzamanki bankta ,herzamanki denizi izliyordu İlay . Onun için değişen hiçbirşey yoktu ,iç çekerek insanların oluşturduğu görüntü kirliliğine baktı ona göre hepsi zavallıydı. Bir insan denizden nasıl nefret edebilir sorusunun cevabıydı İlay. Nefret ettiği şeylere hep yakın dururdu .Onun içindi bu yakınlığı denize .Kimseyi umursamıyordu ,kendi halindeydi .İnsanları sevmiyordu kendini sevmeyen birinden insanları sevmesi beklenemezdi zaten . Dışa dönük bir egoistliği vardı . Kimseye onla dalga geçebilecek gücü vermiyordu . İnatçıydı . Yalnızlığını ve nefretini dayanak olarak kullanmayı çok iyi başarıyordu . Kimseye ihtiyacı yoktu ,ona ihtiyacı olanlarıda umursamıyordu zaten . Annesi Almina İtalyada 3. Kocasıyla yaşıyordu . Babası ise geçen yıl ölmüştü . Arkadaşları yoktu ,güvenmiyordu zaten hiçkimseye ,gerek duymuyordu kendini boş yere yormaya . Yeteneği yoktu mesela uğraştığı hobi vesayre sadece kendiydi . Sadece İlay 'dı.
18 yaşını doldurabildiği için şanslı hissediyordu kendini .Koskoca 18 yıl ölmeden dayanabilmişti . Yaşamanın bir ödül mü yoksa cezamı olduğunu kestiremiyordu pek . Daha önce birçok kez intihara yönelmişti fakat ölümden korktuğunu düşünüp vazgeçmişti . Zorla yaşıyordu aslında ,onu hayatta tutacak bir şey yoktu . Canını yakmayı seviyordu , çünkü bir süreliğine kafası dağılıyordu ve kendi hayatı ve iflah olmaz derecede sosyopat olan düşünceleri yok oluyordu . Okulu sevmiyordu ,komik geliyordu aslında sırf başkalarının düşünceleri için binbir kalıba giren insanlar . Dersleri onun için önemliydi sırf verdiği sözler yüzünden, sözlerini tutmak onun başlıca kuralıydı . Hayatını düzenleme uğraşındaydı ki başarıyordu .
Gri onun rengiydi , özel bir anlamı felan yoktu .
Duygularını çok iyi saklıyordu ,gizemliydi . Kimsede merak etmiyordu zaten . Aslında kayıptı İlay . Kendi içinde ,onca düşüncenin içinde kayıptı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kayıp
Action"Pek çok ortak noktamız var" Alayla güldüm. "Ne gibi kalas?" "Ben seni seviyorum,sende kendini."
