Dumpling Dump (Addiction Series #6)

96

Nakakainis talaga ang lalaking ito. After hindi niya magparamdam ng ilang araw, babalik siya na parang wala lang? And now he's saying na aalis siya ng bansa?! What the heck? And he really thought na pipigilan ko siya, ah?

Face niya!

“Faster naman, Cyv! Baka makaalis na siya!”

Naiinis talaga ako kay Valderrama. I mean Villarama. I'm now with Cyv, siya ang nagda-drive. We're now heading to the Airport. There's no awkwardness naman na between us. Highschool pa noong naging kami. Matagal na rin akong naka-move on sa kaniya.

Baka makaalis na talaga ang Jericho na iyon. Hindi naman ako papayag. Hindi ko pa siya nakakalbo, eh. So kapal pa naman ng hair niya, parang face niya lang.

“Chill lang, Dawn. Maabutan natin siya, maabutan natin si Eric,” Cyv said.

I calm myself naman, baka mapaaga pa ang pagsunod ko kay Mom and Dad.

Agad akong bumaba ng kotse pagkarating sa airport. I got confused when I noticed na parang walang tao. Hindi ko naman ito pinasara. Even wala na si Mom and Dad, this airline, our airline was still going to have flights.

Why it looks like there's no one here? I go to the place where he might be. It looks like there's no one talaga here. Why is that, huh?

While walking I noticed that there's decoration everywhere. Napatigil ako nang makita ang isang lalaki sa hindi kalayuan, it's him. It's Jericho. Lumapit ako rito.

He's holding a guitar, nakayuko ito kaya he didn't saw me. He's strumming the guitar, over and over again. Like he's testing it.

“Bida bida ka kasi Jericho, hindi ka naman marunong.” I heard him murmured.

Tumikhim ako to get his attention. Bigla naman siyang napaangat ng tingin. Halata sa mukha niya ang sobrang gulat.

Lumingon lingon siya sa paligid and I got shocked when he shouted. Bigla akong napatakip sa tenga ko.

“Nandito na si Dawn!”

And after he shouted, may nagsilabasang mga tao. All of them are holding something. Some are holding flowers, some are holding books, paintings, card's? Letter's?

Tumingin na sa akin si Jericho, ngumiti ito ng bahagya kaya tinaasan ko siya ng kilay. Binaba muna niya ang gitara sa sahig at unti-unting lumapit sa akin.

“H-Hi Madawn,” he greeted.

“What is this?” I asked.

“Secret no glue,” he jokingly said.

I can feel all those eyes are looking at me, looking at the two of us. We're in the middle, napapalibutan nila kami. I don't know what urge me to do it, but I suddenly hugged him. I hugged Jericho. He hugged me back.

“Why ang daming tao?” I asked.

“Mga kamag-anak natin 'yan, Madam,” he answered. “Pinagbigyan ako ng Tita mo na magpropose sa iyo rito. Iyong tita mo na nagmamanage nitong ano niyo.”

“Namiss mo ba ako, Madam? Higpit ng pagakakayakap mo, eh,” Jericho added.

“Hindi kaya. Nakikipagplastikan lang ako sa iyo because after nito kakalbuhin na kita.” I heard him chuckled because of what I said.

“Dawn?”

“Hmm?”

“Puwede ba kitang ligawan?”

“Sorry, but no, ” I directly said.

“B-bakit Madawn?”

“I have so many fictional husbands na. Marami na sila sa heart ko.”

“Ang rami na pala nila sa heart mo. Saan pala ako puwede?”

“Sa atay.”

“Ang brutal naman,” He chuckled. “Pero, seryoso Dawn. Puwede ba kitang ligawan?”

Kumalas na ako sa pagkakayakap at humarap sa kaniya. Tumingin muna ako sa mga tao. They are smiling at me. Makakangiti pa kaya kayo sa akin after ng sasabihin ko? I know after nitong sasabihin ko, mag-iiba ang tingin n'yo sa akin. I'm sure of that.

Binalik ko na ang tingin kay Jericho. He's waiting for my answer. Huminga muna ako ng malalim bago sabihin ang corny kong banat.

“Sa atay ka, Jecho. Because I can live-r without you...”