FARFALLE

Τα 5 σταδια του θρήνου

Έπαιξα καλά τον ρόλο μου στη φάρσα της ζωής;
-Αυτοκράτορας Αύγουστος 63πχ-14μχ

Λικνίζομαι ασυναίσθητα στον ρυθμό της μουσικής· το σώμα μου είναι μουδιασμένο ενώ οι εκτυφλωτικοι προβολείς με προκαλούν να κλείσω τα μάτια μου και να παραδοθώ σε έναν χορό με τον ίδιο τον διαβολο και αυτό γιατι τυχαίνει να έχω πολύ καλές παρτίδες μαζί του . Το ποτό ρέει άφθονο και η βότκα λεμόνι που κρατάω έχει γίνει πλέον προέκταση του χεριού μου· τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι που αντιλήφθηκα πως κάποιος μου την άρπαξε από τα χέρια..

Γυρνάω αργά και σταθερά προς το μέρος του,έτοιμη να κλείσω σπίτια, όταν αντικρίζω την Λεϊλα να με κοιτά με το πιο επικριτικό ύφος που μου έχει ρίξει το τελευταίο 4ωρο τουλάχιστον

«Εσμεραλντα..» Ακολουθεί εξάψαλμος

«Λεΐλα μου»

«ΜΟΥΣΜΟΥΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΣΟΥ. Μα καλα ποσό έχεις πιει πάλι ;»Το πα δεν το πα ότι θα με πάρει ο διάολος ;

« Χεχ νόμιζα ότι κρατάς εσυ το μέτρημα»

«ΕΙΡΩΝΕΥΕΣΑΙ ΚΙ ΟΛΑΣ; ΤΕΛΟΣ. ΑΡΚΕΤΑ. Πάμε σπίτι ΤΩΡΑ»

«Κάτσε ρε Λεϊλα, μια χαρα είμαι και βασικά πως με βρήκες ;»

«Έλα τώρα Εσμε, είναι γνωστό πως έχεις γίνει θαμώνας σε αυτό το μπουρδελοκλαμπ. Μα καλά δεν κουράστηκες επιτέλους να γίνεσαι λιώμα; Να μην αντιμετωπίζεις τα προβληματα σου; Να τα υποθάλπεις και να τα απαξιώνεις εδώ και έξι μήνες ; Τι θα έλεγε η μαμά σου ;»
Όχι, δεν το πε. Έχασα έναν χτύπο από την καρδια μου η ήταν ιδέα μου ; Γουρλώνει τα μάτια της και περιμένει έντρομη την αντίδραση μου. Ξέρει ότι έθιξε ένα πολύ λεπτεπίλεπτο ζήτημα
«Εσμε.. εγω δεν .. συγγ— » την διακόπτω πριν το ξεστομίσει, γιατί καταβαθος είναι αλήθεια απλά δεν είμαι σε θέση να το παραδεχτώ.
Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ανασυγκροτώ
τον εαυτό μου, κανω μεταβολή και κατευθύνομαι προς την έξοδο. Η Λεϊλα δεν προσπαθεί καν να με ακολουθήσει, γνωρίζει εξάλλου ότι χρειάζομαι χώρο και χρόνο σε τέτοιες περιστάσεις.

Ο θανατος της μαμάς μου ήταν ένα συντριπτικό γεγονός που με έκανε να αναθεωρήσω ολη μου την ζωή. Ήταν η πιο υπέροχη μαμά, η πιο δυναμική γυναίκα που γνώρισα ποτε μου και η πιο καλή ψυχή που περπάτησε στην επίγεια αυτή κόλαση, την οποία πολλοί αποκαλούν ζωή. Παρά την αιθέρια φυσιογνωμία της, υπήρξε μια πολύ άτυχη γυναίκα.. Γνώρισε τον πρώτο της μεγάλο έρωτα στα 18 της και ένιωσε λέει αμέσως ηλεκτρισμό να την διαπερνά μόλις έριξε τον καφέ του πάνω της. Προσπάθησα πολλαπλές φορές να της πω πως δεν έφταιγε ο ηλεκτρισμός αλλά ο καφές που ζεματουσε μα διαρκώς εκείνη με αποστομωνε και χαρακτηριστικά μου έλεγε « θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα νιώσεις και εσυ για κάποιον πεταλούδες στο στομάχι» Δυστυχώς οι πεταλούδες αυτές πέθαναν όταν ο πατέρας μου σκοτωθηκε σε τροχαίο δυστύχημα δυο μήνες πριν γεννηθώ. Ένας άντρας για τον οποίο έχω ακούσει πολλές ιστορίες μα ποτε δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω

Έπειτα, γεννήθηκα εγω. Ο καρπός του έρωτα των γονιών μου όπως συνήθιζε να λέει η μαμά μου και έζησα μια τρομερή παιδική ηλικια γεμάτη βόλτες στην εξοχή και ηλιόλουστες Κυριακές στην φυση · μα εβλεπα στα μάτια της μαμάς μου, ήδη από μικρό παιδί να αντικατοπτρίζεται η θλίψη. Τον αγαπούσε πολύ τον πατέρα μου και έτσι προέκυψε η λατρεία της για τις πεταλούδες. Μου έλεγε πως κάθε πεταλούδα που βλέπουμε, είναι εκείνος και μας επισκέπτεται.. μα .. κάθε πεταλούδα που πλησιάζαμε έφευγε μακριά σαν να μην μας καταδέχεται, σαν να μην μας θέλει
Και τότε προεκυψε η απέχθεια μου για τις πεταλούδες