KENET

Ölüm

Hayat altı yaşında ki, küçücük bir kızın sırtına ne kadar ağır bir yük verebilir ki? O gün, altıncı yaş günümde oldu her şey. Benim en mutlu günümde.

(06/10/2012)

"Balım, hadi uyan artık."

Küçük kız babasının ona seslenmesini önemsemeden uyumaya devam etti. Babası tekrar konuşmaya başladı.

"Hadi ama, bugün çok önemli bir gün! Uyanman gerekiyor!" dedi ısrarla.

Küçük kız hoşnutsuzluk içinde,

"Baba, lütfen beş dakikacık daha." dedi

"Açelya, bugün çok önemli bir gün diyorum. Kalk artık kızım." dedi küçük kızın babası.

Babasının söylediği sözlerin üstüne küçük kız isyankâr bir tonlamayla;

"Babacım, sadece beş dakikacık daha."  dedi.

"İyi o zaman bunu sen istedin!"

Dedikten sonra küçük kızını gıdıklamaya başladı.
Ortamı küçük kızın kahkahaları doldurmuştu. En sonunda dayanamayıp;

"Ay tamam baba, kalkıyorum yeter!"  dedi.

Babası küçük kızını gıdıklamayı bırakmıştı. Küçük kızına;

"Anneni çağır hazırlasın seni, sonra da çıkalım." Dedikten sonra oda'nın dışına çıkmak için yürümeye başladı. Küçük kız babasının arkasından seslenmeye başladı.

"Nereye gideceğiz babacım??"

Babası gülümseyerek "sürpriz" diyerek odadan çıktı.
Küçük kız, annesinin yardımıyla hızlıca hazırlanmış ve evden çıkmışlardı.

Küçük kız, annesinin kulağına fısıldayarak;

"Anne nereye gidiyoruz?" dedi.

Küçük kızın annesi gülümseyerek "Babanın sana bir sürprizi varmış, gidince görürsün bebeğim" dedi.
Küçük kız merakla;

"Ay! Çok merak ettim şimdi!" Dediğin de annesi gür bir kahkaha attı. Küçük kızın bu hallerini çok seviyordu. "Yani doğum günümü unutmadınız? Yoksa neden sürpriz yaparsınız ki?" Dedi küçük kız bu olayı sorgulayarak.

Küçük kızın annesi kızına sarılarak "Ya bizim biricik kızımızın, presesimizin doğum gününü nasıl unuturuz kii" dedi.
Kızına sarılmayı bırakmamıştı, yol boyunca da bırakmak istemiyordu.

"Hey, duyuyorum sizi!" küçük kızın babası yoldan gözünü ayırmayarak, konuşmaya başladı. "Dünyadaki en değerli varlığımın doğum gününü nasıl unutabilirim ki?" Dedi.

Küçük kız mutluluktan havaya uçuyor gibiydi. Küçük kız sevinç ile "Sizi çok seviyorum, iyi ki varsınız." Dediğin de babası bir kaç saniyeliğine kızının o güler yüzünü görmek için, kafasını çevirdi. Küçük kızın babası, kızına ne zaman bakarsa ona şans getireceğini düşünürdü.

"Balım bizde seni çok seviyo-"

Cümlesini tamamlayamadı, ve hiç bir zaman tamamlayamayacaktı. Hayat bu sefer ona şans getirmemiş aksine ölümü getirmişti. Gözünü bir saniyeliğine yoldan ayırması'nın bedelini canı ile ödemişti. Gözünü yoldan ayırması bir seçimdi, ağacın orda olması doğaldı, fakat o an kaza yapmaları bir şans değildi...

Küçük kızlarına ormanda bir doğum günü partisi yapmak istemişlerdi, ancak artık hiç bir zaman yapamayacaklardı.
Orman'nın ıssız bir bölgesin de kaza yapmışlardı ve bu kazadan tek hayatta kalan küçük kızlarıydı.

7 saat sonra, kamp yapmaya gelen bir grup genç tarafından bulunmuşlardı.

7 saat...

Küçük kız saatler boyunca, annesi ve babası ile konuşmuş fakat cevap alamayınca uyuduklarını sanmıştı.

Ölüm? Küçük kız ölümü nerden bilebilirdi ki? Onun için uykuydu bu. Hayat işte, annesi sanki hissetmiş gibi kızına sarılmıştı, bu sarılma küçük kızın hayatını kurtarmıştı.

/Başlama tarihlerinizi aliyimm🫀/