bölüm şarkısı: bi tek ben anlarım-KÖFN
Ekim'den
Ben hiç çocukluğumu yaşamadım. Ben hiç babamdan çikolata şeker istemedim. Ben hiç düşünce babama koşmadım. Ben hiç babamın eve gelmesini gelince ona sarılıp öpmeyi beklemedim. Her şey belki daha farklı olurdu eğer yanımızda olsaydı. Yaşamadığım çocukluğumu yaşardım. Gülüp eğlenmem gereken yaşlarda çalışmaya başlamazdım.
12 yaşındaydım ilk işe girdiğim günü çok iyi hatırlıyorum hala. Bizim mahallede o zamanlar Osman abi vardı çayocağı gibi bir yer işletiyordu adamların iskambil oynayıp okey taşı dizdiği bir yerdi. Hiç kız yoktu sadece ben vardım işe ihtiyacım olduğu için orda çalışmak zorunda kaldım. Annemde çalışıyordu ama yetmiyordu kirayı denkleştiremiyorduk bir türlü mecbur olmasam asla çalışmayacağım hatta önünden bile geçmeyeceğim bir yerdi orası.
Bir gün okuldan çıktım eve gidiyorum üstümü değiştirip işe gidecektim eve girdim üstümü değiştirdim yemek yedim çalıştığım yere gittim ilk defa kimse yoktu Osman abi dışında önce bana her yeri temizlettirdi alışmıştım zaten her gün yaptığım işti sonuçta.
İşimi bitirip çay demledim Osman abi beni içeri kilere çağırdı.
"Burası da temizlenecek Ekim"
"Tamam Osman abi ben hallederim şimdi"
Temizlemeye başladım ortalık hala çok sessizdi ne gelen vardı ne de giden. Çocuk aklıyla herkesin işi olduğunu düşünmüştüm Osman abinin dükkanın tabelasını kapalıya çevirdiğini değil.
İçerden kapı kapanma sesini duydum biri geldi diye sevinmiştim koşarak içeri gittim sadece Osman abiyi görmemle suratım düşmüştü.
"Başkasını bekliyordun herhalde."
"Yok Osman abi müşteri geldi sandım."
"Sen işine devam et" diyip beni yeniden kilere gönderdi aradan bir kaç dakika geçince yanıma geldi. Kapıya yaslanmış beni izliyordu.
"Bir şey mi oldu Osman abi" çocuktum ve korkuyordum Osman abi kısa boylu göbekli ve iğrenç bıyık kesimine sahip biriydi.
"Bak Ekim şimdi seninle bir oyun oynayacağız ve bu ikimizin arasında kalacak eğer kimseye söylemezsen sana çok para veririm kirayı ödersin o parayla"
"Oyun mu ne oynayacağız ki " diye sordu küçük Ekim.
Pis pis sırıtan suratıyla üstüme doğru geldi korkarak geri geri yürüdüm duvara çarpana kadar.
Artık her şey için çok geçti o gün kimse küçük Ekimin yardım çığlıklarını duymadı.
Duyan olduysa da dönüp bakmadı.
Vücudunda hissettiği acılara dayanamayıp bayıldı küçük kız o pis adam belki de o baygınkende devam etti işine. Hakkı olmayan şeye sahip olmaya devam etti. Böyle pis bir işe küçük bir kızı karıştırması mı yoksa o küçük kızı tanıyor olması mı daha utanç vericiydi.
Şu an ki Ekim tek şuçu babasında buluyordu. Belki de babası olsaydı Ekim böyle şeyker yaşamazdı çalışmak zorunda kalmazdı okulda dışlanan kişi de olmazdı belki.
O sadece arkadaşlarıyla oyun oynamak çocukluğunu yaşamak istiyordu...
SELAMMM NASILSINIZ UMARIM İYİSİNİZDİR KISA BİR BÖLÜM EKİMİN GEÇMİŞİNDEKİ YARALARINDAN BAHSETMEK İSTEDİM
BU ARADA KİTAP NASIL GİDİYOR SİZCE
VOTO VE YORUM ATARSANIZ DAHA HIZLI BÖLÜM ATABİLİRİMMM
<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇOCUKLUĞUM -EKKAN
General Fiction"Seni bir tek ben anlarım" "Artık sende beni anlamıyorsun"
