bir vampirin hayatı #rooike

gerçek bir ben

Karların beyazlar içinde bıraktığı yoldan yürüyorduk. Elleri hala ellerimdeydi ben bu adamı tanımıyordum ve bu beni daha çok korkutuyordu. Kalbim deli gibi atıyor bedenim ise ona teslim olmuş gibiydi sanki benim tanıdığım karan değildi yanımda ki yaralarını ne kadarda görmezden gelmiştim.
Kafamdaki düşünceleri dağıtan karın üzerine yansıyan ışıklar oldu etrafımıza baktığımda tamamen kırmızı ve siyah mumlarla döşenmiş bir yol vardı renkler her yere ahenkle dağılmıştı. Ağzım açık kalırken karanın elleri tekrar belimi tuttu .
- hazır mısın?
Ben karana anlamaz gözlerle bakarken ayaklarım yerden kesildi havalandığımızda bana doğru bakıp konuşmaya başladı...
- sana gerçek beni göstermek istiyorum lera.
-ne demek istiyorsun karan anlamıyorum!
Endişeyle sorduğum soru onu incitmis gibiydi üzgün gözlerle bana doğru baktı.
-seni korkutuyor muyum lera?
Sorduğu soruyla düşünmeye çalıştım karan beni korkutuyor muydu beynimde dönüp duran bu cümle kalbimin derinliklerinden gelen bir sesle dudaklarımdan çıkıverdi.
- hayır tam tersi bana güven veriyorsun nedense içimde bir duygu var karan bana asla zarar vermeyeceğini. Bilen bir duygu bu senin yanında kendimi güçlü hissediyorum ...
Karan hafifçe gülümsedi dudaklarını benim dudaklarıma doğru uzatmış benden izin istiyor gibiydi ben ise sadece başımı salladım kırmızı dudaklarının baskısını dudaklarımın üzerinde hissetmiştim ki bize vuran birşeyle hızla yere düşmeye başladık  bedenlerimiz sert zeminle buluştuğunda ikimizde acıyla kıvranıyorduk hareket etmeye çalışsamda işe yaramıyordu. Karana baktığımda ise oda benim gibi yerden kalkmaya çalışıyor ama başarılı olamadı.
Bize doğru gelen iki bedeni fark ettiğim de ise gözlerimi oraya doğru çevirdim aşağıya bizim yanımıza doğru indiklerinde nicol ve asya olduğunu fark etmiştim içimde derin bir korku baş göstermeye başladı .
Nicol bana doğru hızlı hareketlerle ulaştı bedenimde ki acı kat ve kat artarken gözlerim kapanması için mücadele ediyordu Nicolun ellerini üzerimde hissettiğimde hafif bir irkilme bedenimi ele geçirdi asya ise karanın başında durmuş hiçbir merhamet kırıntısı dahi olmayan gözlerle kıvranan bedenine doğru bakıyordu.
Nicol beni kucağına aldığında Asya'ya doğru seslendi gözleri tamamen kapanmış olan karana bakan gözlerini sonunda Nicole değdirdiginde Asya'nın yüzündeki vahsiligi fark ettim.
-hadi asya çabuk ol lerayi aldım.
Asya belindeki hançeri çıkarıp kendinde olmayan karanın kafasına doğru yaklastirdiginda bedenimdeki ruhum sanki tekrar can bulmuş gibi konuşmaya güç bulabilmiştim.
-asya sakın yapma!
Benim boğuk çıkan sesim Asya'yı durdurmuş olmalı ki gözleri beni buldu. Nicol ise hiçbir tepki vermeden olanları izliyordu.
-lera lera yapma ama bu adama aşık olduğunu söyleme bana onu öldürmek için çok sebebim varken hemde.
-yalvarırım yapma asya ne isterseniz yapmaya hazırım onu rahat bırakın lütfen!!!
Son gücümle söylediğim kelimeler gözlerime direnmemi engellemiş olmalı ki gözlerim kapandı bilincimi kaybederken kalbimde ki acının ve korkunun çoğalması bir o kadar çabuk olmuştu ben orada bir muamma ile kalırken bedenim çoktan bilinçsizliğin kollarında yerini almıştı....