Belki de huzur...

Bu kalp neden bu kadar acıyor
Kollarıma neden bu kadar çok tırnaklarımı saplayasım var
Önce elimi sol göğsüme saplamak
Kalbimi ordan söküp almak
Üstünde zıplamak isterdim
Sokak kedilerine ya da köpeklerine atardım
Önlerine fırlatırdım
Yiyin derdim
Acılarla dolu içi
Yiyin ama
Bitiremezsiniz derdim
Göğüs kafesimden tutardım sonra kendimi
İki yana çeker ellerimle kırardım kemiklerimi
Kollarımı delik deşik ederdim tırnaklarımla
Saçlarımı yolardım
Belki bi sokak çocuğu
Çöpten bulduğu çirkin saçsız bebeğine
Saç yapardı saçlarımı
Ve işte o zaman huzurlu olurdum ben
O çocuk bebeğinin saçını her taradığında...