Mona Lisa tablosunda ki Mona 200 yılı aşkın zamandan sonra tekrar bir bedende var olmuştu ve şimdi sadece sanatkarı olan Jennie Kim'i arama derdindeydi. fantastik&lisnini''uzunyazı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
kelime: 3700
bölüm şarkısı: pilli bebek - kızım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi açtım ve piyanonun taburesinden kalkarak odada yürümeye başladım, tahta parkede çıkan sesler huzurumu tazeliyordu.
Derin bir nefes aldım ve tekrar piyanonun yanına gelerek kenarına bırakılmış kahve fincanını aldım. Rosé, her gün gelerek piyanomun başına kahve koyuyordu. İstemediğimi söylememe rağmen.
''Müze ile konuştum, geri alacaklar.'' Taehyung'un kapıyı açmasıyla kurduğu cümleye göz devirdim, ''Zamanın benden aldığını geri almama bile izin vermiyorlar.''
Kaşlarını çatarak yanıma adımlamış ve bahçeye bakan büyük camı aralamıştı, ''O tablo neden orada duruyor?''
Omuzlarımı silkerek bir yudum aldığım kahveyi masanın üzerine koydum, ''Bu seni ilgilendirmez Taehyung. İşlerini tamamla.''
Pencerenin pervazına dayadığı parmaklarını kaskatı kesip sıkmıştı, şu sinirli tavrı ile onu baştan kovabilirdim lakin geçmişin bana verdiği bir günlük anı bile ona kıyamamamı sağlıyordu. Onun sayesinde Jennie'yi hatırlıyordum.
''Şirketin işleriyle sadece ben ilgileniyorum.'' diyerek mırıldandı ve geri çekilerek sırtını pencerenin olduğu duvarın çıkıntısına yasladı, ''Herkes sizi bekliyor.''
Ölmemle bir anda bulduğum hayatın bana hükmettiği en ağır cezayı çekiyordum, geçmişi hatırlamak. Bana verdiği en büyük cezaydı, tanrının bana verdiği belki de.
Şu sıralar tek uğraştığım şey Jennie'yi bulmaktı, şahsen 5 senedir öyleydi.
''Peki.'' dediğimde Taehyung hızla odadan çıkmıştı. Babamın bana hissesini verdiği büyük bir sanat şirketini yönetiyordum, önce ki hayatımla çağrışımı bile beni garip hissettiriyordu. Araladığı camı kapattım ve kapıya yöneldim .
Kulpu kavradığımda Rosé içeri girmişti, geri çekilerek bana uzattığı kağıtla ona doğru baktım. 200 yıl öncesine kadar bu kadar ciddi birisi değildi.
