Siyah inci

1.bölüm

Ben hiç babasının prenses kızı olmamıştım
Hergün Annemin gözyaşlarına şahit olmuştum,hani derler ya her kızın ilk aşkı babasıdır benim değil di işte,ben babama hiç sarılmamıştım hayatta en güvendiğim kişinin bizi terk edişiyle büyüdüm ben...
                  
12 ağustos 2015 sabahı yatakta dönüp dururken Annem yine o en sevdiğim mantarlı yumurtadan yapmış kokusu bütün evi sarmıştı mutfaktan yükselen sesle yerimden kıpırdandım
"inciii hadi kızım bak en sevdiğin yumurtadan yaptım hadiiii uyan hemen !!" Diye seslendiğinde yarı açık gözlerle anneme cevap verdim
"tamam anne geliyorum" dedim yeni uyandığım için sesim çatallaşmıştı
yatağımdan kalkıp yatağımı güzelce düzelttikten sonra banyoya doğru ilerledim tam banyoya girecekken küçük kardeşim benden önce koşarak banyoya girdi ne olduğunu anlayamadan kendimi banyonun dışında buldum
Kaan "hahaha abla yine ben hızlı çıktım ben kazandım" diye keyifle söylediğine ayaklarımı yere vurarak
"off çabuk ol  bari" diyip salona doğru ilerledim salonunun ortasında dikilmiş babamı gördüğümde onunda bakışları beni bulunca telaşlı bir şekilde elindeki telefonu yere düşürdü
"niye öyle aniden sesizce geliyorsun be" diye çıkışırken yere eğilip telefonunu aldı
"günaydın babacım korkutuysam özür dilerim" dediğimde babam sorun değil dercesine başını sallayıp balkona çıktı
Kaan koşarak arkamdan gelip
"heyy abla hadi girebilirsin" dediğinde
Banyoya girip rutin işlerimi hallettiktten sonra  mutfağa anneme yardıma gittim.

Hep beraber ailece sessiz bir kahvaltı yaptıktan sonra odama geçip ders kitabımı alıp ders çalışmaya başladım, test kitabına kendimino kadar çok katırmıştım ki birden evden yükselen sesler ile irkildim hızla ayağa kalkıp kapıyı açtım.

Evet annem ve babam yine kavga ediyordu alışmıştık artık ama bu sefer diğerlerine göre baya şiddetliydi salona doğru koştum bakışlarım direkt Kaan'ı buldu koltuğun arasına geçip gözyaşları içinde boğulmuştu adeta hemen Kaan'ın elinden tutup odama götürdüm.
Kaan elinin tersiyle göz yaşını silip
"abla babam anneme vurdu annemin karnında kardeşim zarar görmüş müdür sence" dediğinde boğazım düğüm düğüm oldu bu soruya nasıl cevab verebilirdim ki?
"yok onlar şakalaşıyor"  dedim 5 yaşında ki çocuğa ne diyebilirdim ki ?
Bir an sesler kesildiğinde Kaan'ı oda da bırakıp hemen salona koştum
Annem koltukta oturmuş ağlıyordu destek vermek istercesine anneme sıkıca sarıldım. 

Kaan'ın ağlama sesi ile irkilip annemin kollarından çıkarak hemen sese doğru koştum babam bir valizi öfkeli bir şekilde dolduruyor Kaan ise babama gitme gitme diyip ağlıyordu  o an kalbimde anlamdıramadığım bir his oluştu titreyen sesime engel olamayarak
"gerçekten bizi bırakıp gidecekmisin?" Diye sorduğumda yüzüme bağırarak
"bıktım sizden artık bıktım yeter artik  evet gidiyorum sizi hicbir zaman sevmedim" diyip
valizini alıp hızlı adımlarda kapıya yöneldiğinde Kaan peşinden gidip
"baba bizi bırakma lütfen gitme" dediğinde sesimi düz tutmaya çalışarak
"birak kaan gitmek istiyorsa gitsin" dediğimde babam kapının önünde durup bana döndu
"biliyor musun? Baba birgün gerçekten gideceğini biliyordum çünkü sen bizi hicbir zaman sevmedim ne annemi ne beni nede  kardeşimi işte sen bu sun gitmek kolay ama geri döndüğünde bizi böyle bulamayacaksın git şimdi kurtar kendini bizden" dediğimde
Babamın öfkesi gözlerinden oynuyordu elini havaya kaldırdı tam bana vuracakken annem babamın elini tuttu
"Sakın deneme sakınn simdi defol gitt ve bir daha asla gelmee!" Diye bağırdığında babamın şaşkındı annemden böyle bir şey beklemiyordu elindeki valizi sıkıca kavrayıp
Kapıyı sert bir şekilde çarpıp arkasına bile bakmadan gitti..

Annem kardeşimle beni kolları arasına alıp sımsıkı sarıldı
Annem" ben sizi hicbir zaman bırakmıyacağım" dedi o bizi bırakmazdı o babam gibi değildi şimdi o gitmişti ve biz onun esaretinden kurtulmuştuk...