Getting Over You

PROLOGUE

"Pupunta ka na naman ba?"

I heard my friend complaining at me, wala naman akong balak pa na puntahan sya and ayoko na'ng masaktan pa. Hindi ko nya sya kayang makita. Everytime kasi na pumupunta ako sakanya it feels like its my fault bakit sya nawala

my family and her family ket telling me its not my fault and gave my self a chance to love again.

I didn't gave myself another chance to love again.

"No dude, wala naman akong balak na puntahan uli sya. After what happened? Wag kang umasa na babalik pa ako sakanya." Pag sabi ko sa kaibigan ko'ng kanina pa bunganga ng bunganga about her.

I did tried na puntahan sya  before I tried again pero hindi ko kinaya, masyadong masakit. Para akong sinaksak ng Sampung beses everytime na  naalala ko lahat ng nangyari. Para ba'ng kahit hindi ko kasalanan ay sa sarili ko pa din sinisisi ang lahat ng nangyari.

Hindi ko kaya na puntahan sya dahil sobrang sakit. Ayokong makita nya na malungkot ako, alam ko din na ikakagalit nya na iniiyakan ko sya.

"Sure ka ba? Last time naririnig kitang umiiyak dahil gusto mo syang puntahan pero natatakot ka" pag aalala nyang tanong saakin dahil mukhang narinig nya akong umiiyak yesterday.

"I'm not crying yesterday dude, ayoko pumunta at wala nga akong balak" I kept lying na ayaw ko sya puntahan pero deep inside gustong gusto ko  na syang puntahan, natatakot akong pumunta sakanya dahil hindi ko pa kaya.

Hindi pa ako nag he heal, masyado pang masakit.

"Dude wala akong sinabi na kahapon ka umiiyak" he replied to me.

I was dumb founded, i shouldn't mention na kahapon ako umiiyak
I just smiled at him at pumasok ng kwarto ko para i distract ang sarili ko.

I was traumatized sa lahat ng nangyari para bang sobrang sakit.

Hindi ko pa din ma ayos sa isip ko ang mga nangyari, masyado mabilis lahat ng nangyari.

Wala pa ako sa sarili ko so i need to distract myself from it. Ang sakit kasi makita sya it reminds me na parang kasalanan ko lahat.