Aşk İyileştirir

Bölüm 1

Şehre yaz gelmişti. Ağaçların çiçekleri hala sararmamış, hava ısınmıştı. Adımın Cemre olmasından mıdır bilinmez ama yazı ve baharı hep sevmiştim. Sanki sadece tabiattaki değil, benim içimdeki kışı da kaldırıyorlardı.

Havanın tadını çıkarmak için yürüyüşe çıkmıştım. Bu, genelde yaptığım bir iyileşme yöntemiydi. Attığım her bir adımla bir sorunumu, bir derdimi ardımda bırakıyor gibi hissediyordum. Hem evden kaçmak için de iyi bir yoldu bu. Zira sürekli tartışan anne ve babamla aynı havayı solumak bazen yoruyordu. İkisinin beni sevdiğinden ne kadar eminsem birbirlerinden haz etmediklerinin de o denli farkındaydım. Onları bir arada tutan iki şey vardı: Ben ve babamın işi. Eğer babam çalıştığı şirketin Brüksel şubesinde görevli olup uzun yıllardır orada yaşamasaydı annem ve babam çoktan yollarını ayırmıştı. Bu iş sayesinde yıl içinde birbirlerine tahammül etmeleri gereken maksimum süre iki aydı. Bazen bunu bile kaldıramıyor, hemen birbiri olmadan yaşadıkları hayat düzenlerine geri dönmek istiyorlardı.

Telefonum çaldı. Arayan Defne'ydi, en yakın arkadaşım.
"Alo, Cemre? Hemen bize gel de akşam giyeceğimiz kıyafetlerimizi seçelim."
"Defne, ben akşamki partiye gelmeyi düşünmüyorum."
Hattın diğer ucundaki arkadaşımı ne kadar hayal kırıklığına uğratsam da gerçekten bir partiyi kaldıracak halde değildim. Bir gün önce annemle babamın ettiği şiddetli kavganın izini hala hissediyordum.
"Cemre, hayırı kabul etmiyorum. Çabuk gel, bu bir emirdir!" Telefon kapandı. Yüzüme kapatmıştı. Bunu hep yapıyordu. Defne istediğini almayı bilen bir kızdı. Onu kırmamak adına evine doğru yürümeye başladım. Ne kaybederdim ki, sadece elbisesini seçmesine yardım edip eve dönecektim.

Adımlarımı hızlandırdım. Hafif bir Haziran yağmuru atıştırıyordu. Defne ve ben aynı sitede oturuyorduk. Bebekliğimizden beri arkadaştık. Hayatlarımızın her anında birbirimizin yanında olmuştuk. Ailevi problemlerimi de, panik atak rahatsızlığımı da, erkek arkadaşım Cem ile olan sorunlu ilişkimi de en ince ayrıntılarıyla bilen tek kişi oydu. Cem bile panik atağımdan, geçirdiğim anksiyete nöbetlerinden ve son beş yıldır her hafta Perşembe günleri terapiye gittiğimden habersizdi. Terapide çözmeye çalıştığım sorunlardan birinin de kendisi olduğunu bilse ne hissederdi acaba?

İkimiz hiçbir zaman tutkulu bir ilişkiye sahip olmamıştık. Sekizinci sınıfın yaz tatilinden beri çıkıyorduk. Elinde kalp şeklinde ucu olan bir kolyeyle beni havuz başına çağırmıştı. Onunla aynı sitede yaşadığımız, çocukluk arkadaşı olduğumuz için birbirimizi hep tanıyorduk. Cem benim hayatıma sonradan eklenmemiş, seçmeme bile fırsatımın olmadığı biriydi sanki. O gün havuz başında o kolyeyi boynuma takarken beni yanağımdan öpmesine izin vermiştim. Sarı saçları, masmavi gözleri ile çok sevimli göründüğünü; beni sevdiği için çok şanslı olduğunu düşünmüştüm. Sonsuza kadar mutlu olacağımıza emindim fakat şimdilerde birlikte mutlu olmaya epey uzak bir ilişkimiz vardı...

Cem bana ilk kez el kaldırdığında on yedi yaşındaydık. Şok geçirmiş, neye uğradığımı şaşırmıştım. Doğum günümdü ve ben sınıfımıza yeni gelen Bulut isimli bir çocuğu da davet etmiştim. Ailesiyle beraber Bodrum'a yeni taşınmışlardı ve arkadaşa ihtiyacı olduğu her halinden belliydi. En azından kendini yalnız hissetmez diye ummuştum. Cem benim kadar naif düşünmemiş olacak ki Bulut'u görür görmez beni doğum günümü kutlamak için toplandığımız kafenin tuvaletine çağırmıştı. Bir şey söyleyeceğini sanmış, ağzından çıkacak kelimeyi beklerken yüzüme inen tokatla hayrete düşmüştüm. "Bir daha bana sormadan hiçbir erkek ile muhattap olmayacaksın Cemre. Bunu hak ettin. Şimdi yüzüne bir su çarp ve içeri gel. İnsanlara bir şey belli etme." demişti. Tuvalette tek başıma kalmış, gözlerime inen yaşlara hakim olmaya çalışmıştım ama nafileydi. Tüm vücudum titriyor, annemle babamın kavgaları sırasında bedenimi saran o korkunç his yine üzerime çöküyordu. O zamanlar bunun panik atak olduğunu bilmiyordum.