BAKICI

Özür dilerim

Uzun bir süre yüzüme kapatılan kapıya bakmıştım ardından kendime Buradan çıkıp gitme telkinlere verip Çıkış kapısına doğru yürüdüm

Eğer beni dinleseydi ona benden başka odaya giren birisinin olduğunu söyleyecektim Fakat onun dinleme gibi bir yetisi olmadığı için söyleyememiştim

Şu an o kadar sinirliydim ki Ayrıyetten koluma sıkıştırmış olduğu zarfı çıkarttım içerisini haddinden fazla bir para vardı

Tabii ki geri dönüp bu para benim hakkım değil demeyecektim Çünkü bu para benim hakkımdı

Başım yine çatlayacak derecede ağrımaya başlamıştı şu an, dinlemeden anlamadan kovmuştu ve ben neden bu kadar çok üzülmüştüm

Mesele benim kovmasi değil mesele Karşı taraftaki insanın dinlememesi, anlamaması idi

Gözlerimden yaş bir bir düşmüştü kendi evimin bahçesine geçip kendimi ağacın altına atmıştım.

Sırtımı ağaca yaslayarak gökyüzüne baktım.

Daha güneş doğmadığı için hava çok serindi aynı zamanda ılık bir esinti de vardı.

O esinti agladigimdan kaynaklı ıslanan yanaklarımı üşütüyordu

Ne kadar ağacın altında oturdum bilmiyorum ama artık popom ağrımaya başlamıştı.

Ayağa kalkıp odama doğru yola koyuldum

Orda oturduğum süre zarfında şu zamana kadar güneşe verdiğim sözlerin bir çoğunu tutamadığımı farkettim

Ama tutamadığım tüm sözler Meriç bey yüzündendi

Önce bu parayı hiç haketmediğimi düşündüm sonra ise diyordumki

Sen tecavüze ugrayacaktin hemde iki defa

Sen saçlarından sürüklendin
Cezalar aldın
Ama yinede sen güneş için katlandin diyordum.

Sonra diyordumki ben elimden geleni yaptım

Hem beni kovan o olduğu için içim bir yönden de rahattı.

Odaya geçip üzerime bol bir tişört geçirdim altıma ise siyah kısa bir şort giydim.

Aslında saat çok erkendi ama yeni uyandığım için tekrar uyumak istemiyordum.

Kendimi dışarıya atıp evin bahçesinden çıktım.

İlerideki koşu parkuruna kadar yürüdüm parkurun üzerindeki 3000m yazısını görünce gülümsedim.

Şuan dışarıdan bir görse deli falan derlerdi heralde.

Ama insanların ne düşündüğünü merak etmeyeli yıllar oluyordu.

Koşmaya başlamıştım. Her 500 metrede hızıma hız katarak koşuyordum

Parkurun ikinci turu'nun son 300 metresindeydi artık resmen sürat koşusu yaparcasına koşuyordum etrafındaki insanların bazıları dönüp tekrardan bakıyorlardı

Son 100 metreye girdiğim esnada yavaş yavaş kuşumu yavaşlattım bitiş çizgisinde artık yürüyerek bitirmiştim

Her tarafım ter içerisinde kalmıştı İlerideki büfeden su alıp içerek eve yürümeye başladım

Saat 10.00'a geliyordu eve doğru derin nefesler eşliğinde yürüyordum Meriç Beylerin evinin önüne geldiğimde kısa bir duraksama yaşadım Tabii ki bu evden böyle ayrılmayı hiç istemezdim

Ama maalesef ki ayrıldım ve hayatıma devam etmem gerekiyordu koşarken düşündüm ki ilk başta dedim ki Bolu'ya geri mi dönsem Sonra dedim ki Neden dönüyorsun ki bir hayata başlamak istiyorsan her yerde başlayabilirsin sürekli bir yerlere dönmek zorunda değiliz dedim