Littekens

Hoofdstuk 2

Als we samen de school uitlopen zie ik Moira staan met een grote grijns op haar gezicht, ik rol met m'n ogen, die gaat me niet met rust laten totdat ze een gedetailleerde beschrijving heeft gekregen van mijn schooldag en van Jayden. Ik neem afscheid van Jayden en loop naar haar toe. "Hoi" zeg ik zacht als ik bij haar ben. "Ik zie dat je vrienden hebt gemaakt" zegt ze glimlachend. Ik haal m'n schouders op.

Als we thuis zijn begin ik meteen met m'n huiswerk, het is fijn om weer iets te doen te hebben. Als ik m'n huiswerk af heb bel ik Alice, zij heeft hetzelfde meegemaakt als ik, alleen minder lang, en begrijpt me als geen ander. Ik vertel haar over m'n eerste schooldag en over Jayden.Die nacht slaap ik voor het eerst goed, geen nachtmerries over wat er gebeurt is.

Zo gaat het een paar dagen verder en voor ik het weet is het weekend. Dan gaat de telefoon, het is Morgan, van de FBI, "Hij is vrij" zegt ze "hij is ontsnapt uit de gevangenis, hij is vrij". Die laatste woorden galmen door mijn hoofd als alles zwart wordt. Vaag hoor ik stemmen, maar ze klinken ver weg, dan sirenes en ik raak in paniek.

Flashback (2 jaar eerder)

Ik liep rustig over straat, terug naar huis. Plotseling hoorde ik gierende remmen en ik voelde dat ik geraakt werd door iets hards. Ik viel op de grond, ik had wat last van m'n benen en m'n handen maar er was niets met me aan de hand. Er werd geroepen dat ik moest blijven zitten, de ambulance was al onderweg. Ondanks mijn protesten werd ik in een ambulance gehesen, helemaal vastgesnoerd, met halskraag en al. De rit naar het ziekenhuis duurde lang, er waren geen sirenes. De deuren gingen open, ik keek om me heen, we waren niet bij het ziekenhuis...

Einde flashback

De paniek wordt groter, ik krijg weer controle over m'n lichaam en ik begin te gillen. Ik kijk om me heen en zie gezichten van dokters, ze kijken bezorgd. Ik stop met gillen maar blijf paniekerig om me heen kijken, een dokter steekt z'n hand naar me uit, ik probeer me van hem weg te trekken maar ik kan me niet goed bewegen "raak me niet aan!" gil ik. "Rustig maar" hoor ik een bekende stem zeggen, het is Marcus, de dokter die mij in die verschrikkelijke maanden na mijn bevrijding heeft geholpen. "Alles komt goed", hij maakt een gebaar en de dokters verlaten de kamer. Langzaam begin ik me te ontspannen. "Alice?" vraag ik, "Alice is in orde" zegt hij "en jij bent ook in orde, je bent veilig." Ik knik een beetje verdwaasd, dan glimlacht Marcus "je hebt ons wel laten schrikken zeg, moet je niet meer doen hoor!" Ik grinnik een beetje zwakjes, ik voel me al een stuk beter, hoewel ik nog wel bang ben. "Nou, volgens mij ben je wel toe aan wat bezoek" zegt Marcus en hij loopt de kamer uit.

De eerste die binnenkomt is Jayden, mijn ouders volgen. Ze kijken allemaal bezorgd. Ik kijk Moira aan, waarom is Jayden hier? Moira vangt mijn blik en zegt: "je hebt een vriend nodig". Dat ben ik met haar eens, maar ik ken hem nog maar een week! "Hoe gaat het?" vraagt Jayden, ik haal m'n schouders op, "een beetje geschrokken, meer niet". "Wat is er eigenlijk gebeurt?" vraagt hij, "volgens Dr. Marcus viel je flauw, gewoon zomaar?" Ik zucht, nu moet ik het hem wel vertellen. "Beloof je dit aan niemand verder te vertellen?" Jayden knikt aarzelend. "Een paar maanden geleden heb ik samen met twee anderen opgesloten gezeten, we werden mishandeld en een van ons is gestorven, de man die dit gedaan heeft zat in de gevangenis maar is nu ontsnapt." vertel ik hem met tranen in mijn ogen. Jayden kijkt ontzet, hij doet z'n mond open om te praten maar kan de woorden niet vinden, hij gaat naast me zitten, staat dan weer op en begint te ijsberen. "Dus je bent in gevaar?" vraagt hij dan. "Niet direct, maar er is een kans dat hij achter me aan komt" antwoord ik en dan pas dringt het daadwerkelijk tot me door hoe ernstig dit eigenlijk is en ik begin te trillen. Jayden kijkt bezorgd en gaat weer naast me zitten. Ik krul me op en begin heen en weer te wiegen, paniek! "Avalon?" hoor ik naast me. Ik kijk naar links, maar zeg niets. Ik begin te klappertanden. Iemand slaat een arm om me een en een stem roept om Marcus. Dan verschijnt Marcus' gezicht voor me. Hij begint te praten maar ik kan hem niet volgen, ik moet weg hier, vluchten. Dan dringt het tot me door wat hij zegt, ik ben veilig, ik hoef niet te rennen. Langzaam begin ik me te ontspannen en dan begin ik te huilen.

Ik blijf nog een paar dagen in het ziekenhuis en moet daarna minstens een week thuis blijven. Onder begeleiding van Marcus en een psycholoog, Renate, krijg ik de paniekaanvallen onder controle. Desondanks blijf ik gespannen. Wat als? Spookt er de hele tijd door m'n hoofd. Toch heb ik ook wel een beetje zin om weer naar school te gaan, ik heb nu een week thuis gezeten omdat ik 'ziek' was en ik begin me toch wel een beetje te vervelen. Jayden was die week iedere dag langs gekomen om te kijken hoe het met me ging, hij wist me altijd weer op te beuren, in wat voor stemming ik ook was. Morgan was die week ook een paar keer langsgekomen om te kijken hoe het met me ging en om te melden dat ze mij en Alice goed in de gaten hielden en nog steeds houden.

Als ik weer naar school ga ben ik in eerste instantie gespannen, maar Jayden, Maria en Leon houden me bezig en leiden me af van wat er door mijn hoofd speelt. Aan de blikken die Maria en Leon soms op me werpen merk ik dat ze niet weten wat er precies aan de hand is, maar dat boeit me niet, niet iedereen hoeft het te weten. Na een aantal weken begin ik me te ontspannen, het leven gaat rustig verder, er is niets gebeurd. Geen dreigbrieven of -telefoontjes, geen rare dingen, helemaal niets. Maar dan is de hele school in rep en roer, opgewonden gefluister en gespeculeer gaat door de gangen, er komt een nieuwe leraar op school...

Sorry dat ik zo lang weg ben geweest en dat dit zo'n kort hoofdstuk is, maar ik heb het heel druk gehad en liep helemaal vast met dit verhaal :(