Littekens

Hoofdstuk 4

De rest van de dag gaat als een waas voorbij, niks dringt echt tot me door. Tot Engels, ik merk dat ik super nerveus ben als ik voor het lokaal sta, zal ik het kunnen? Zal ik hem aan kunnen kijken zonder te huilen? Zonder te laten blijken hoe moeilijk het voor me is?

Well, here goes nothing, denk ik als Zavulon aan komt lopen. Hij lijkt verbaasd me te zien, maar zegt niks. In het klaslokaal ga ik helemaal achterin zitten, zo ver mogelijk weg bij m'n vader. In de les probeer ik me zo goed mogelijk te concentreren op de stof en m'n gedachten niet te laten afdwalen. Ik staar bijna obsessief naar m'n boek, maar het werkt. Ik weet de hele les door te komen zonder na te denken over wie er nou voor de klas staat. Desondanks merk ik dat Zavulon's ogen telkens weer naar me kijken en zijn stem klinkt zacht en verdrietig. Aan het einde van de les word ik weer zenuwachtig, zal hij me laten gaan? Ik pak zo snel mogelijk m'n spullen en ren bijna het lokaal uit. Ik voel iedereen naar me kijken, maar dat boeit me niet. Eenmaal buiten het lokaal haal ik opgelucht adem, ik heb het overleefd...

Zo gaat het les na les, week na week. Het lijkt alsof ik vooruit ga, ik lach meer, huil minder en sluit mezelf niet meer op in m'n kamer. Ik praat nog steeds niet met Zavulon, maar ook hij lijkt op te merken dat ik vrolijker wordt en begint zich weer te gedragen als zichzelf. Zelfverzekerd, charmant en misschien een tikkeltje arrogant. Zo lijkt het... Maar van binnen ga ik steeds verder kapot. Ik ben bang, bang dat hij weer terugkomt, bang dat hij Alice wat aandoet. Ik ben ook verdrietig, het doet me pijn m'n vader zo te zien. Het is alsof er niks gebeurt is tussen ons en tegelijkertijd is het alsof hij me nooit heeft gekend, alsof we niet meer zijn dan dat wat we nu doen alsof we zijn, leraar en leerling. Het is alsof we vreemden voor elkaar zijn. Dat doet pijn, hoe zeer ik hem ook haat om wat hij me heeft aangedaan, ik realiseer me dat ik hem nodig heb. Ik heb mijn vader nodig...

Gesprekken met psychologen, gesprekken met Marcus, met Moira, met Jayden. Ik vertel ze allemaal hetzelfde: het gaat goed, ik begin m'n draai te vinden, mn' leven weer op te pakken. Nee, ik heb er geen last van dat Zavulon weer terug is in mijn leven, hij is maar een leraar... Leugens, allemaal leugens.

Drie maanden na die tweede les Engels breek ik uiteindelijk. Ik ga met Zavulon praten, ik moet, ik heb hem nodig en hij moet dat weten. Aan het eind van de les loop ik naar zijn bureau. "Mr. Zavulon, could I speak to you for a moment?" zeg ik. Zavulon kijkt me aan met een onleesbaar gezicht. "Ofcourse, but not today, we're going to have to make an appointment." "It will only take a few seconds." "I do not have time now, Avalon. Make an appointment or leave." Ik schrik van zijn woorden, ze klinken onbeleefd, gemeen bijna en ze brengen ongewenste herinneringen in me naar boven. Toen had Zavulon ook nooit tijd, hij kon geen tijd vrijmaken voor zijn enige dochter, net op dat ene moment dat ze hem nodig had. Ik kijk hem gekwetst aan, dan draai ik me om en ren het lokaal uit. Tranen vertroebelen mijn zicht en op puur geluk beland ik bij de meisjes-wc's. De rest van de dag blijf ik daar. Als het tijd is om naar huis te gaan sta ik langzaam op, maar ik ga niet naar buiten. Ik wacht tot zo'n beetje iedereen weg is en loop dan naar de bibliotheek. Ik ben er klaar mee, Zavulon vroeg me hem te vergeven en net als ik daar aan toe ben stoot hij me weer af. Alsof ik niks ben. Nou, als ik dan niks voorstel, waarom ben ik hier dan nog? Wat let mij om er een einde aan te maken? En ik doe precies dat, in mijn favoriete hoekje in de bibliotheek, een glimlach op mijn gezicht.