Way Back Home

Chapter 47

Meg's POV:

Ngayong araw ay aalis nanaman si Miggy patungong California ngunit babalik din naman ito agad at siguradong aabot sa araw ng kapanganakan ko. Gaya nang dati ay nalulungkot nanaman ako, pero alam ko naman na ngayon lang to dahil kapag naipanganak ko na si Marlia ay ililipat na niya ang headquarters ng kumpanya dito sa Makati.

"Konting tiis nalang." Sabi ni Miggy habang naka-yakap ako sa kanya upang mag-paalam dahil iniintay nalang namin ang kanyang taxi.

"Hindi na kita maihahatid ha." Sabi ko.

"Ano ka ba okay lang yon." Sabi ni Miggy.

Maya-maya pa ay dumating na ang kanayang taxi.

"I'll miss you." Sabi ko.

"I'll miss you too." Sabi naman niya at nang sasakay na siya ay tinawag ko siyang muli dahilan para matigilan siya.

Lumapit ako upang yumakap sa kanya at humalik ngunit nagulat ako sa dinukot niya.

"Marry me, pero wait for me na makabalik para saba nating sasabihin kila tita." Sabi niya tsaka mabilis na sinuot sakin ang singsing.

Naiyak naman o sa ginawa niya dahil litera na napaka bilis na pangayyare dahil parang kanina lang ay naka-yakap pa ko sa kanya at ngayon ay nasa loob na ko ng bahay at itinatabi ang singsing dahil baka makita na ng mga magulang ko ito. Alam ko naman na hindi din naman siya magtatagal don ngunit para bang hinahanap ko na talaga si Miggy. Hindi talaga madaliang pagbubuntis ko ngunit ginagawan ng paraan ni Miggy ang lahat lalo na nung mga panahn na naglilihi ako. Hindi ganong kadaling magbalik-balik sa California at Pinas ngunit ginagawa itong madali ni Miggy para samin ni Marlia.

Irene's POV:

Ligtas na panganganak nalang ni Amelia ang iniintay ko para masabi kong okay na at masaya na talaga ko sa buhay ko. Natigilan ako sa pag-iisip nang biglang may yumakap mula sa likod ko. Alam ko naman na si Greggy ito ngunit hindi ko rin talaga na maalis saking sarili na isipin na sana si Amelia ito dahil ganito ang ginagaa nito sakin nung bata siya. Sa tuwing ako'y may ginagawa lalo na kapag nag-uurong o nag-luluto ako ay bigla nalang itong susulpot ng basta-basta para yakapin ako mula sa likod.

"Bakit hindi tayo umuwi sa CALI?" Tanong ni Greggy sakin.

Tiningnan ko lang naman siya na parang may nagtatanong.

"Well, hindi ko naman sinabing ngayon. After manganak ni Amelia para naman maipakilala din natin siya sa mga mommy."

"Well, pwede naman...... pero feeling ko kasi uuwi sila ng Pinas once na nalaman na nanganak nasi Amelia. Baka umuwi sa binyag ni Marlia."

"Alam ba nila na she's pregnant?"

"Yeah, Imee told them. Mom called me nga sa facetime nung nalaman niya na Amelia's pregnant eh. They wanted to talk to Amelia sana that time kaso nun yung time na huling labas nila ni Miggy kya hindi din niya naka-usap. Sabi niya she'll call some other time, kaso hindi na tumawag eh."

"Do you ever imagine na aabot tayo sa ganto? Like with our hair andgrow old together?" Seryosong tanong ni Greggy.

"Well the first time I met you, yeah. I really thought na ikaw ang makakasama kong tumanda. Pero nung nawala si Amelia, hindi na. I thought na hanggang don nalang tayo, not until dumating si Jessy. Then ayan the divorce and everything with Lilly on the othr hand, I really thought na wala na talaga. That is the end of being married with you after 44 years. But here we are, going strong." Nakangiting sabi ko habang nakatanaw lang sa mga bitwin. "Ikaw did you ever thought na maayos pa tayoo after the divorce?" Tanong kong tumingin ako kay Greggy.

"Honestly, hindi ko talaga alam. Lahat ng ginawa kong yon ay sugal, posibleng matalo ko at posible rin namang nanalo ako. Pero ginawa ko kasi alam kong gustong-gusto mo nang mahanap ang anak natin. I told myself na kailangan kong bumawi sayo. I'm mad at myself kasi wala man lang akong nagawa nung nawala si Amelia. I really felt guilty na nagawa kong iwan ng anak ko in the middle of that crisis. I mean, anong klaseng ama ko?"

"A good one. A child could only wish for." 

Nagulat kami ni Greggy nang marinig ang pamilyar na boses ni Amelia kaya naman agad namin itong nilingon at nakita namin ang mga ngiti niyang abot sa kanyang mga mata habnag nag-pipigil ng luha.

"High school palang ako, si Jessy na ang lagi kong tinitingnan kasi inggit na inggit ako sa kanya. Pero kahit na inggit na inggit ako. Sa knaya noon, sobrang saya ko parin sa tuwing makikita ko kayo. I'll just imagine na ganon din yung arents ko sakin or kayo yung parents ko. I'm just sad na hindi niyo ako naihatid sa school gaya ni Jessy pero I'm happy na kayo ang umakyat sa stage nung graduation ko." Naluluhang sabi ni Amelia tsaka kami nginitian.

"Ohh right! Your graduation!" Natuttuwa kong sabi dahil kahit pala hindi ppa namin alam ang totoo non ay kami naman pala ni Greggy ang nakasama niyang uamkyat sa stage.

"That's one of the memories na talagang itetreasure ko." Nakangiting sabi ni Amelia. "So dad, don't blame yourself. Well, maybe may mga pagsisisi nga tayo pero think of it this way nalang. Do you think mom would still be alive right now if hindi mo ako iniwan?"

Napa-isip kaming dalawa at may punto nga naman ang sinabi ni Amelia. Buong buhay ko ay iisang beses ko palang nakita si Greggy na umiyak, ayun ay nung oras na sinabi sakin ni Greggy na hindi niya mahanap si Amelia dahil hinahanap ko ito pagka-tapos kongmatanggalan ng bala sa katawan. Sa mahabang panahon ay ngayon ko. Nalang ulit siya nakitang umiyak kaya hindi ko talaga alam ang magiging reaksyon ko kung maiiyak nalang din ako o matatawa. Umiiyak lang naman ito habang naka-yakap kay Amelia.