[ym]: sende kaldı dünyam

bir dahaki gelişime kadar kokunla kal.

____

ömrümüz meçhullerden meçhullere akıyor. saatler bizim değil, kitaplar bizim değil.
bizim değil yaşamak, bizim değil hiç bir şey.
kendi dünyamızda yabancılar gibiyiz.
ya çok erken ya çok geç doğmadık mı sevgilim?
buna rağmen mutluluğa inanıyoruz.

(duvar, atilla ilhan)

____

Küçük ayaklarım kalbimin istediği herşeyi yapmış, getirmişti beni buralara kadar. Kalbim sayesinde dilimdekiler de akıp gitmiş, bir kuş gibi hafiflemiştim. Taşlardaki bembeyazlık dimağıma işlenmişti ve çok ferah hissediyordum. Genellikle gelip dert yandığım, bazen sadece kaçmak için ve bazenleri de konuşmak için ihtiyacım olan o birilerinin eksikliğini kapatma amacıyla gelirdim buraya.

Tıpkı biraz ötede ağlayan adam gibi.

Tanımıyordum elbette. Simsiyah saçları ve sanki özenle görünmemesi için kafasına taktığı o kapşonlu ile amacına ulaşmış gibiydi. Yüzünü göremiyor sadece hıçkırıklarını duyuyordum. Arada elinin altındaki toprağı sıkıyor ve beyaz taşı okşuyordu. Ve bunu gördükçe de içim acıyordu, yalan söyleyemem. Cidden çok acıyordu canım. Birkaç kere görsem de yanına gitme cesaretini elde edememiştim bir türlü ama bu sefer dayanamayacağımı biliyordum. Bilerek fazladan bir şişe su almıştım yanıma.

Gereken tek şey ayaklanıp yanına gitmekti.

Dizlerimdeki toprağı silkeleyip derin bir nefes aldım. İçimden 'umarım bana zarar vermez, umarım iyi bir adamdır' temalı dualar geçerken cesur kişiliğimi yansıtmaya çalışarak dimdik durdum. Elimdeki şişeyi elinin yanına koydum ve sakin olmasını söyledim.

"Neyiniz var da bu kadar hırpalıyorsunuz kendinizi bilmiyorum ve bunu da haddim olmayarak, affınıza sığınarak söylüyorum." Konuşmaya başladığımda irkilerek başını kaldırdı. "Yapmayın. Orda yatan kişiye verdiğiniz değer belli ve o da size değer veriyorsa şu an çok üzülüyordur. Onu düşünün." Sakin bir ses tonu kullanmamın tek amacı onu biraz rahatlatmaktı ama o daha da çok hırpalanmış gibi çenesini titretti.