Ελπίδα 🌺🌿

Αναμονή

Ιούλιος, 2022

Ο Μαθιός την έβλεπε να κοιμάται γαλήνια στο κρεβάτι τους. Είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά τις τελευταίες δυο μέρες. Ζαλιζόταν πολύ και με το ζόρι μπορούσε να σταθεί όρθια για πάνω από τέταρτο. Για αυτό είχε αναγκαστεί να πάρει άδεια και από τη δουλειά της. Δεν μπορούσε να ξεκουραστεί καθόλου το βράδυ διότι έκανε συνέχεια εμετούς.

Εκείνος δεν άντεχε να την βλέπει τόσο ταλαιπωρημένη και αδύναμη. Είχε αφήσει τον Αστέρη μόνο του στο μαγαζί με τη δικαιολογία ότι η Βασιλική ήταν άρρωστη και έπρεπε να την προσέχει, το οποίο δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα.

Έκανε ό,τι μπορούσε για να την βοηθήσει. Ήδη κουβαλούσε μεγάλο βάρος, δεν επρόκειτο να την αφήσει να το διαχειριστεί όλο αυτό μόνη της.

Δεν την άφηνε να σηκώνεται εκτός αν ήταν πραγματικά ανάγκη. Ακόμη και τότε, την ακολουθούσε για να βεβαιωθεί ότι ήταν καλά και πως δεν θα λιποθυμούσε. Της κρατούσε τα μαλλιά πίσω κάθε φορά που έκανε εμετό και της έφερνε μετά νερό να πιει. Μέχρι και φαγητό προσπάθησε να της φτιάξει αλλά λόγω των ναυτίων, της δύσκολα έτρωγε.

Ήξερε πως όλα αυτά ήταν φυσιολογικά αλλά και πάλι δεν μπορούσε να μην ανησυχεί. Πως να μην ανησυχεί, όταν έβλεπε την γυναίκα του έτσι.

Και όμως, όλα όσα περνούσε και χρειαζόταν να περάσει για να φέρει το παιδί τους στον κόσμο, τον έκαναν να τη θαυμάζει όλο και περισσότερο. Πάντα πίστευε και θα συνέχιζε να πιστεύει στη δύναμη της περισσότερο από τον καθένα

Εκείνη πάντα αμφισβητούσε τον εαυτό της. Ίσως έτσι είχε συνηθίσει, αντιμέτωπη πάντα με την αυταρχικότητα των θείων της και έπειτα του Στεφανή. Μαθημένη να μην υψώνει τη φωνή, να έχει το κεφάλι χαμηλά και να είναι πάντα υπάκουη. Από μικρό παιδί έτσι ήξερε.

Δεν ήταν όμως έτσι η Βασιλική του. Από δεκάξι χρονών κορίτσι, που ήταν όταν τη γνώρισε, είδε έναν άλλον εαυτό από εκείνον που έβλεπαν οι υπόλοιποι. Με εκείνον, δεν φοβόταν να δείξει τον δυναμισμό και την πυγμή της. Δεν ντρεπόταν να του πάει κόντρα διότι ήξερε πως την σεβόταν και δεν θα την πλήγωνε ποτέ. Ήταν το κορίτσι του, πάντα θα ήταν. Η χαρά της ζωής, το πιο όμορφο χαμόγελο.

"Χαμογέλασε μου λίγο" την είχε παρακαλέσει πριν λίγα χρόνια. Είχε τσακωθεί με τη μάνα του στο σπίτι και είχε αναζητήσει τη διαφυγή στην αγκαλιά της. Μονάχα ένα χαμόγελο της είχε ζητήσει και εκείνη του χάρισε όλον τον κόσμο. Τα λαμπερά της μάτια, η ευωδία και το χάδι της, το πανέμορφο χαμόγελο της. Μόνο αυτό ήθελε σε όλη του τη ζωή.