Ελπίδα 🌺🌿

Αγάπη

Την τελευταία εβδομάδα τα πράγματα όλο και καλυτέρευαν. Η Βασιλική είχε βρει πλέον το χρώμα και την δύναμη της. Η όρεξη της είχε επανέλθει και πλέον μπορούσε να επιστρέψει στη δουλειά της. Μαζί της και ο Μαθιός ο οποίος είχε ανακουφιστεί πολύ βλέποντας την πιο ήρεμη. Είχε επιστρέψει εδώ και δυο μέρες στο μαγαζί μη μπορώντας να αφήσει άλλο τον Αστέρη μόνο του.

Είχε ανησυχήσει πολύ τις προηγούμενες μέρες. Μπορεί στους άλλους να φαινόταν σκληρός και ψυχρός αλλά πάντα φοβόταν όταν έβλεπε τους αγαπημένους του έτσι. Ένιωθε πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να τους βοηθήσει, αν και πάντα ήταν έτοιμος να κινήσει γη και ουρανό για εκείνους.

Πάντα δίπλα στον Αστέρη όταν εκείνος ήθελε να κλάψει και να θρηνήσει για τον πατέρα του, πράγμα που δεν τολμούσε ποτέ να κάνει μπροστά στην Καλλιόπη. Έτσι είχαν μεγαλώσει και οι δύο. Οι γονείς τους τους αγαπούσαν και θα έκαναν τα πάντα για εκείνους. Ως αγόρια όμως μεγαλωμένα στην επαρχία δεν μπορούσαν να δείξουν αδυναμία και να κλάψουν. Πάντα θα ήταν εκεί κάποιος να τους πει πως οι άντρες δεν κλαίνε.

Κυρίως ο Μαθιός. Από δεκάξι χρονών δούλευε μονάχος του στα χωράφια. Έχοντας παρατήσει το σχολείο, είχε αναλάβει ολοκληρωτικά τον ρόλο του πατέρα στην οικογένεια. Προσπαθούσε να στηρίζει τη μάνα του όσο μπορούσε και να ανέχεται τις υπερβολές της. Αγαπούσε όσο κανέναν άλλον τον μικρό του αδερφό και έκανε ότι περνούσε στο χέρι του για να του παίρνει τον πόνο και την θλίψη για τον χαμό του πατέρα τους. Είχε αναλάβει εκείνος όλες τις ευθύνες, ελπίζοντας να μεγαλώσει ο μικρός όπως δεν μεγάλωσε εκείνος. Ελπίζοντας να του δωθεί το περιθώριο να κάνει λάθη και εφηβικές ανοησίες, να ζήσει αυτά τα χρόνια χωρίς έγνοιες και ανησυχίες.

~•~•~•~•~•~

Πάντα δίπλα στον Νικηφόρο. Πάντα δίπλα του σε μικρές και μεγάλες στιγμές. Όταν αρρώσταινε και όταν ο μικρός αποζητούσε τη συμβουλή του. Όταν αποζητούσε μια αγκαλιά και μια καλή κουβέντα από κάποιον που ο μικρός έβλεπε σαν πατέρα. Από κάποιον που τον στήριζε και τον αγαπούσε όσο και η Βασιλική.

Ο Νικηφόρος το καταλάβαινε αυτό, από μικρός. Έβλεπε πόσο τον αγαπούσε η μαμά του και πόσο απόμακρος ήταν ο πατέρας του. Έβλεπε πως δύσκολα κέρδιζε την εύνοια και την προσοχή του πατέρα του. Πως ότι και να έκανε, εκείνος δεν ενδιαφερόταν για τίποτα. Η διαφορά με τον Μαθιό ήταν εμφανής. Εκείνος πάντα ενδιαφερόταν να μάθει πως πήγαινε το σχολείο. Δεχόταν με χαμόγελο της ζωγραφιές του και τις έδινε στην θεία του την Καλλιόπη να της κρεμάει στο ψυγείο. Τον έπαιρνε κάθε Σάββατο και πήγαιναν μαζί να ταΐζουν τα ζωντανά. Εκείνος δεν είχε θέμα να τον σηκώνει στην αγκαλιά του. Αν και μικρός, έβλεπε πάντα τη διαφορά, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί όμως μέχρι που έφθανε το δέσιμο αυτό.