True Love | Taekook ✅

38

Bölümü okumadan önceki bölümü hatırlamak için 37. bölümü gözden geçirebilirsiniz

İyi okumlar

_

Jungkook

Babamın anlattıklarıyla dolan gözlerimi birkaç kez kırpıştırıp gözümden yaş akmaması için direnmiştim.

Kafamı babama çevirdiğimde babamında gözlerinin dolmuş olduğunu gördüm.

Yaşadıkları gerçekten çok ağırdı.

O bana anlattığında ben ağlamıştım o ise bunları yaşamıştı.

Daha önce hiç bu kadar ağırlık çekmiş gibi hissetmemiştim.

Babama yük olduğumu düşünmüştüm.

Hatta belki de öyleydi.

Onun için sadece bir yüktüm.

Ona yaşattıklarını hatırlatan iğrenç birisi olarak hayatında yer alıyordum.

Bir an düşündüm.

Eğer babam yüzünden Taehyung ölseydi.

Böyle bir şey olsaydı ben asla babam kadar dayanamazdım.

Bende kendimi öldürürdüm.

Babam gerçekten çok güçlü bir adamdı.

O kadar şeye rağmen hâlâ hayattaydı.

Bazen bana ne kadar kötü davransada onun bana anlattıklarından sonra hepsini unutmuştum.

Oturduğum koltukta babama doğru dönüp hızla kollarımı babamın boynuna dolamıştım. Babam da sessiz bir kahkaha bırakarak ellerini sırtımda dolaştırmıştı.

Ona orda ne kadar sarıldım bilmiyorum ama babamın göz yaşları teker teker omzuma düştüğünde bende tuttuğum göz yaşlarını bırakmıştım.

Babam derin bir nefes alıp tüm kokumu içine çektiğinde ben nefes alamıyormuş gibi hissediyordum.

Sebepsiz yere onun başına gelenlerin sorumlusu benmişim ve ondan özür dilemeliymişim gibi hissediyordum.

Burnumu çekerek sessiz bir şekilde "Özür dilerim baba" demiştim.

Babam ise sırtımda dolaştırdığı elini yavaşça sırtıma vurup dalga geçermiş gibi konuştu.

"Neden özür diliyorsun benden? Asıl benim senden özür dilemem gerekiyor bu olanlardan seni sorumlu tutup sana kötü davrandım umarım beni affedebilirsin... Oğlum"

Yerimde kim olsa bana affetmeme mi söylerdi. Ama babamın yaşadıklarını empati kurarak hayal ettiğimde onun yaptıkları için onu suçlayamazdım. Yaşadıkları çok fazlaydı. Aynısını ben yaşasaydım bu kadar dayanmayacağımı da biliyordum. Hayatı boyunca hep vicdan azabı çekmiş, kötü hissetmiş birisini daha fazla üzemezdim.

Her şeyin başında o benim babamdı.

Yaşadığımız şeyleri hafızamızdan silemezdik fakat unutturmak için güzel anılar kaydedebilirdik.

"Önemli değil, özür dilemene gerek yok" dediğimde babam benden ayrılmak için kollarını açmıştı, birbirimizden ayrılmıştık. O gözlerini eliyle ovuşturup sildiğinde bende parmağımın arkasıyla hafifçe silmiştim.

Babama bakmayı kesip Taehyung'a döndüğümde bana gülümseyerek baktığını gördüm. Sanki gurur duyuyormuş gibiydi.

Babam bunları anlattığında onun da yüzü düşmüştü ve o da göz yaşlarını tutuyordu.