Ölüme Az Kala || ZeyÇağ Texting

1.1

Çağrı: Zeynom
(02.10)

Zeynom: CAGRI
(02.10)

Çağrı: İyiyim ben güzelim. Yoğun bakımdan çıkardılar bugün.
(02.11)

Çağrı: Zeynom?
(02.15)

Çağrı: Orada mısın?
(02.19)

Çağrı: İyisin değil mi?
(02.22)

Çağrı, hasta yatağını biraz dikleştirdi ve rehbere girip Zeyno'nun numarasına tıkladı. Uyumuş olamazdı. O heyecanla düşüp bir yerine bir şey yapmasından korkuyordu. Telefon ikinci çalışında açıldığında Çağrı'nın içini garip bir heyecan kapladı. Uzun süre sonra ilk defa onun sesini canlı olarak duyacaktı. Telefonundaki videolardan değil...

" Zeyno?" dedi Çağrı boğuk çıkan sesiyle.

Ama karşı taraftan aldığı karşılık bir hıçkırık sesiydi. Zeyno ağlıyordu. Hem de daha önce hiç duymadığı kadar çok.

" Zeynom? Güzelim... Ağlama lütfen. Bir ses ver bana. Sesini özledim." dedi Çağrı titreyen sesi ile.

" Ça-çağrı..." dedi Zeyno zar zor hıçkırıklarını bastırmaya çalışarak.

" Bak ben gayet iyiyim. Üç hafta sonra taburcu olabilirmişim hatta. Her şey yolunda. Üzme daha fazla kendini."

Zeyno ise eliyle gözyaşlarını sildikten sonra derin bir nefes çekti içine sakinleşmek için. Çağrı'dan gelen mesajdan sonra bir anda ağlama krizine girmişti. Çok korkmuştu bunca zamandır. Ve şimdi sevdiği hayattaydı. Onunla konuşuyordu.

" Ben sadece... Sadece... Sadece seni çok seviyorum Çağrı." dedi Zeyno çatlayan sesiyle.

" Ben de seni. Her şeyden, herkesten çok." dedi Çağrı gözünden akan bir damla yaş ile birlikte. Sevdiği kızdan kendisini sevdiğini duymak bile ona bir ömür yeterdi.

Fakat içeri gelen hemşire ile Zeyno'ya veda etmek zorunda kaldı.

" Hemşire geldi. Kapatmam lazım. Sonra bol bol konuşacak zamanımız olacak zaten. Seni seviyorum." dedi Çağrı.

Zeyno'nun burnunu çekip " Ben de." demesi yüzünde minik bir tebessüm oluştururken kapattı telefonu.