နယ္သာလန္နိုင္ငံ၊ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕။
မိုးေရစက္ေပါက္ႀကီးေပါက္ငယ္မ်ားက ေရျပင္ေပၚသို႔ တေတာက္ေတာက္က်လ်က္ရွိေပသည္။ ညေနေစာင္းခါနီးၿပီမို႔ မီးထိန္ေနေအာင္ထြန္းထားေသာ Torensluis တံတားေပၚတြင္ေတာ့ အမ္စတာဒမ္၏ေလထုႏွင့္ မအပ္စပ္လွစြာ အသက္မပါေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ေဂ်ာင္ဝန္းတစ္ေယာက္အေဝးကိုေငးၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။
အိပ္ကပ္ထဲမွဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ လက္ကိုထည့္လိုက္ရင္း ဘယ္ႏွခါေျမာက္ႏွိပ္ခံရလဲပင္မသိေသာ ပါဝါခလုတ္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္မံႏွိပ္လိုက္မိသည္။ စခရင္ေပၚ၌ ေပၚေနခဲ့သည့္နာမည္က မစၥယန္း ဟူသည့္ရိုးရိုးရွင္းရွင္းစကားလုံးသုံးလုံးသာျဖစ္ေလာက္မည္။
သို႔ေသာ္ ေဂ်ာင္ဝန္းက ထိုအဝင္ေကာလ္ကိုဘယ္ေတာ့မွကိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္သလို ကိုးရီးယားကိုလည္းဘယ္ေတာ့မွေျခမခ်ေတာ့ဘူးဆိုတာ ထိုအမ်ိဳးသမီး သိမွသိပါေလစ။
"စိုကုန္ၿပီပဲ"
အသားအေရာင္ပင္ျမင္ေနရေလာက္ေအာင္ ကိုယ္လုံးဆီတြင္ကပ္ေနေသာ ရွပ္အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္း ေဂ်ာင္ဝန္းေရ႐ြတ္မိသည္။ မိုးေရထဲရပ္ေနသည္မွာမည္မွ်ပင္ၾကာၿပီမသိ၊ လက္ေဂ့ခ္်ေပၚတြင္အုပ္ထားခဲ့ေသာ ပလတ္စတစ္ေပၚတြင္ပင္ ေရေတြအိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
အနီေရာင္ဆံႏြယ္တို႔မွာလည္း နဖူးေပၚဝဲက်မေနေတာ့ဘဲ အေခ်ာင္းလိုက္အေခ်ာင္းလိုက္ျဖင့္ မလွမပရွိေနလ်က္ရွိသည္။ ရႉးဖိနပ္ထဲလည္းေရေတြဝင္ကုန္တာမို႔ ေျခအိတ္တို႔ကစို႐ႊဲေနလ်က္၊ ေဂ်ာင္ဝန္းတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္မ်ားပင္ကုန္သြားရသည္။
"ႀကိဳဆိုပါတယ္"
တံတားႏွင့္အနီးစပ္ဆုံးမွာရွိတဲ့ကေဖးကိုဝင္မိေတာ့ ပထမဆုံးအေနျဖင့္ ေကာ္ဖီနဲ႕ေမႊးေမႊးေလးက ႏွာေခါင္းဖ်ားကိုလာ၍ကလူက်ီစယ္သည္။ ဆိုင္အတြင္း၌မီးဝါဝါတို႔ကိုဝင္းထိန္ေနေအာင္ဖြင့္ထားသည့္အျပင္ သီခ်င္းခပ္ေအးေအးကလည္းပ်ံ့ႏွံ႕ေနေသးတာမို႔ ေဂ်ာင္ဝန္း၏ေသာကတစ္ဝက္ခန႔္ပင္ေလ်ာ့သြားသလို။
"အကုန္လုံးစို႐ႊဲေနတာပဲ၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ဘာကူညီေပးရမလဲ?"
