Son Tren

Son bu

Son yolcuydun yüreğimin en içine tasıdığım.İndin.Yolcu yok artık.Son trende varmak üzere usul usul gara.
Kırıktı, paramparcaydı.Kilitler vurdum kapasına.İçeri almayacağım artık kimseyi.

Eğer seni kırdıysam darıl bana.Ama bir gün beni ararsan bak ruhuna.
Affetmek isterdim seni.Kırgın mıyım küs mü bilemiyorum ki.Farklı bir şey.
Daha farklı.İçime kapanmamın en büyük etkisiydin bir yandan.Bir yandan bu tarifsiz acıyı kelimelere hapsedebilmem de ki tek ilhamım.
Sen geceme gündüz olmak varken içimin acısı oldun.Sahipsizliği öğrettin bana.
Zamanla geçer diye planlamalar ufak hesaplar yapıyorum su günlerde.
Düşünmemek için zihnimden kaçmaya çalışıyorum.Yazmaya başladım yeniden.Yeni şarkılar keşfettim.
Seninle dinleseydik diye bir iç gecirmedim değil.Seni bilmessin.Ben unutulmaktan hic haz almadım.
Yüreğimin sesini dinledim.seni görmem gerek bu gece.Ya seni görmem, ya da bu kafama sıkıstırdığım bir cihad dolusu gürültüyü yoksayabilmem gerek.
En başından bu yana aklımda bana kurduğun her cümle.Şimdiler de o kadar bos vaktim oluyor ki oturup tek tek cümlelerini düşünüyorum.Ozamanlar goremedigim farklı anlamları bulup, keşke bir kez daha sarılsaydım diyorum.
Sonra, aklıma geliyor iste.Beni nasıl hiçe saydığın, nasıl kaybetmekten korkmadığın..
Silkeleniyorum.Bunu istiyordun belki.seni daha fazla varlığımla rahatsız edemezdim.Ama hic gidemezdim.Yüreğim kalırdı geride sana bakardım.Senin olduğunu bildiğim yerden seni orada bırakıp çekip gidemezdim. Beni otobüse bindirememistin.O otobüse binip uzaklaşmak seni arkada yalnız görmeyi hic istemedim.Gözden kaybolana kadar seni izledim. Sen uyurken de yaptığım gibi.Satır satır ezberledim seni.
Bugün de olduğu gibi yanına gelip soyleyemediklerimi uzaktan sana bakarken mırıldandım.Hepsini değil tabi.Bir kısmını sustum.Sen duydun mu sustuklarımı?

Aslında bilirsin, iki gün darılsam sana yine gelir anlatırdım.Konuşurdum seninle.Çünkü emindim.Sen, benim son,sonsuz yolcum.beni severdin.
Hissetiklerini yansıtmandan sonra pek halim kalmadı.Kendi kendime bile konusmuyorum artık.Ses duymak istemiyorum.iç sesimide.
Ah be. Biraz sevilmeye değerdim sanırım.Biraz be.Çok az.Sevgi dilenir oldum.Yalvarıslar yakarıslar, göz gore gore tüm hatalarını yoksayıslar bu sonu hazırlamıs bana.

Sen benden gitmeden, ikimizinde hayatını mahfettiğin o günden bir gün önce, beni bırakma demiştim.
Daha iyi anlıyorum.Ask bir insanı dusebilecegi son noktaya tasiyan en iyi araç.Gururu vurabilen tek silah.
Sadece bir an, bir kez mutlu olabilmek için nelere katlanmadık ki?
Simdi son duzlukteyim.Sabretmemi söyledin.İleride belki gelirmissin.Sabretmeliymisim.

Ama anlamıyorum.Kim sabredebilir unutulmaya? Gün gün beni koparıp atıyorsun içinden.Günden güne özlemi değil yabancılastıgını görüyorum gözlerinde.
Buna nasıl sabredilir ki?
Hatıramız olan çoğu şeyi sana verdim en son.
Benim nasılsa aklımdaydı her kare.belki gözüne takılırda beni anımsarsın diye sende kalmasını istedim.
Uzanamıyorum ulaşılmaz bir limandasın.
Bak şimdi.oturup en bastan yön vermem bu hayata.
sen yoksun. Hayatım sıran ve kötü.Nefesim kesilmekte.Uyuyup uyanmak amacsiz hale gelmiş.
Belki gelirsin umuduyla sabretsem kendimi kandırmış olacağim.
Gelmelisin diye uğrassam sen istemiyorsun.
Seni unutmaya calissam, artık gelmeyeceğini umutlanmaması gerektiğini hatırlatsam içime serçe kuşu gibi kalp kırıklığından ölmek istemiyorum.
Niye sevmiyorsun ulan diye saatlerce bağırsam içim belki soğuyabilir.
Deli gibi seviyorum lan ben seni.Çok saçma.Sen beni sevmezken sana adım adım daha çok ihtiyaç duyuyorum.Çok saçma.

7 mayıs perşembe,

Belki rüyaydı.Gerçekleşti benim için.Yanyana uzanabildik yesilliklere.konustuklarımız bulutlu olsada hava günesliydi.Uzaktan bakıldığında bizde.