P.O.V. Jules
Ik moet hier nog 1 nacht blijven slapen voor de laatste controles. Op het eerste gezicht lijkt mij dat niet zo heel erg, maar dan dringt het tot mij door dat ik met al die awkward mensen op 1 kamer zit, dat ik naar zo'n cringe badkamer moet en dat het hele ziekenhuis mij kan zien in dit verlepte jurk ding.
Ik zeg tegen mezelf net is maar 1 nacht gewoon 1 nacht. Wat wel echt zo chill is dat je hoeft maar op 1 knopje te duwen of je krijgt je eten bezorgd. Ze hebben hier ook zulk lekker eten. Dus amehoela dat ik hier ook het avondeten oversla. Ik wordt zo totaal gek van al die mensen die kei maar dan ook kei hard aan het smaken zijn die met hun fucking mond open eten. Zo irritant, maar hun kunnen er waarschijnlijk ook niks aan doen, maar voor mij is het bloed irritant.
Het was eindelijk bedtijd, want ik kon echt helemaal niks doen, want ik had geen telefoon, geen boek of ook maar tekenspullen, zelfs geen papier en een potlood. Dus ik kon zeg maar de hele dag niks doen, doodsaai. Ik heb alleen niet bedacht dat àl die oude mensen ook snurken en dat is vrij vervelend. Dit wordt echt gewoon tegen mijn wil een nachtje doorhalen.
'S ochtends wordt ik ook gewoon niet wakker, want ik heb niet geslapen. Ik zie er echt brak uit, maar douche heb ik ook weer geen zin in. Om het gezellig af te maken komt die dokter ook nog eens aanzetten. Ik flikker bijna uit bed, want ik schrik me rot. Hij lacht me weer eens uit en helpt me dan. Hij zeg,' toch nog een beetje wankel. Ik begin weer te stamelen, ja eeuumh nou nee. Ach laat maar.
We beginnen aan de testjes, ik moet een random wiskunde toets maken, ik moet gaan sporten, maar bij het sporten gaat het mis ik wordt helemaal duizelig en het voelt alsof ik weer ga flauwvallen. Ik begin te wankelen en ik val recht in de armen van de dokter. Oo en nu wordt ik rood niet te doen ik voel het gewoon. Ik probeer weer zo stylies mogelijk op te staan, maar daardoor val ik weer. Deze keer gewoon keihard op de grond. Eerst vraagt hij of het gaat, maar als ik met ja heb geantwoord lacht hij me gewoon uit. Zo schattig. Ik probeer op te staan, maar dat lukt echt niet. Blijkbaar toch hard gevallen, het doet zoveel zeer aan mijn enkel. Hij helpt me overeind, maar hij denkt gewoon dat het een grap is en zegt haha wat kan jij goed acteren zeg. Ik zeg nu serieus, nee ik meen het het doet echt heel veel pijn.
Nu gaat hij met zijn gezicht over naar serieus. Hij doet weer een paar testjes en vraagt dingen. Ik heb geen idee wat ik allemaal moet antwoorden. Ik kan niet eens fatsoenlijk praten of even nadenken tegen over die super leuke dokter,' denk ik, blijkt dus dat ik dat echt zei. Ik kan mij echt gewoon voor mijn hoofd slaan. Nu wordt het ongemakkelijk. Ik bereid me alvast voor, maar dan gebeurt er iets wat ik nooit had verwacht.
——————————————————————————————————————————————————
Okee mensen even een update ik zeg wel dat ik iedere 2 weken een hoofdstuk ga posten, maar ik doe gewoon random.
Bedankt Britt appelpit dat je comment, maar mensen comment gewoon iedereen
