Ceren yere düşmüş ve o yüzden ağlıyormuş.Annem cerenle ilgilenirken bende odama gidip yatağıma yattım ve Umutla ilgili hayal kurmaya başladım.Şimdi yanımda olsa,uzansa dizlerime,kapasa gözlerini,parmaklarım saçlarının arasında dolaşsa,onunla kurduğum hayalleri fısıldasam kulağına.Hafiften yağmur yağsa pencere kenarında dokunsak her bir damlaya ama onlar gibi eriyip kaybolmasak diye düşünürken uyuyakalmışım.Sabah yine aynı saatimde uyandım elimi,yüzümü yıkayıp kahvaltı yaptım.
Öğleden sonra ablamla birlikte aşağı indik ve arkadaşlarının yanına gittik.Kübra ablam Umut'u sevdiğimi biliyordu,bugün onunla konuşmaya gidecekti.Heyecanlıydım "acaba oda beni seviyor mu ?" diye kafamda bir sürü soru işaretleri oluştu.Biraz zaman geçti ve Umut aşağı indi.Kübra ablam yanına gitmek için yavaş yavaş ilerledi.Konuşmaya başlamışlardı, kalbim hızlı hızlı atıyordu.Aklım da ordaydı "Ne söyleyecekti ?"Konuşmaları bitmişti ve Kübra ablam yanımıza geliyordu " Ne oldu, ne söyledi." diye sordum.
"O sana karşı birşey hissetmiyormuş ve sana salak gibi kız."dedi.Aynı duyguları hissetmiyormuşuz.Değer verdiğim,sevdiğim insan neden bana salak demişti ki...
Üzülmüştüm ve hemen eve çıktım. Onu sevmiştim, ismi gibi bana umut vermişti.Vazgeçmeliydim ama onu da bir türlü beceremiyordum.Belli mi olurdu, belki bir gün beni gerçekten anlardı.Belki yanımdan hiç ayrılmazdı.Başka bir hayalim yoktu.Ertesi gün balkonda oturuyordum ve yan binada ki gıcık olduğum kız Umut'a "gel voleybol oynayalım."diye çağırmıştı.Umut yukarı baktı ve beni görünce "hayır."cevabını verdi.Belki beni görmeseydi yine aynı cevabı verirdi.
Bir hafta sonra...
