into the blue •|TakeMikey

.

Ressamın gözünden bir yaş damladı, anıları depreşti her gökyüzüne baktığında, canı acıdı her defasında, göz pınarları kurudu.
Kendi sevdiklerini kendi elleriyle öldürdü genç ama ruhu ölmüş olan ressam.
Sövdü ve lanetler okudu kendine her defasında onu ona hatırlatan her şeye ve onu yaşama iten her şeye- yine ve yine-.
Her gökyüzüne baktığında onu hatırlar ve tuvalini çıkarır genç ve sonra onu çizmeye başlar çizerken bile lanetler okur kendine, genç sevmeyi hiçbir zaman becerememiş üstüne sevdiğini öldürmüştü kırmızı boya ile süslenmişti hayatı,-kan ve daha çok kan.-
Hayatı başından beri bundan ibaret değil miydi zaten.

Her zaman olduğu gibi terasa çıktı ressam ve tuvalini en güzel açıya ayarladı ve ona o gözleri hatırlatan berrak mavisi gökyüzünü ve onun kalbini andıran beyazlıkta olan saf bulutları çizmeye başladı.
Hayatı boyunca hep inatçı olmuştu bu inatının bir gün herşeyine mahal olacağına nerden bilebilirdi ki? O zamanlar henüz küçüktü tamam fakat herşeyini kaybettiğinde de mi küçüktü? En çokta bu canını yakıyordu ressamın, saçmaladığını bile bile herkesi ölüme itti.
kendisinin ise şuan ölüden bir farkı yoktu tek başınaydı Yapayanlız ve kimsesiz.

Tuvalini mavi boya ile boyarken kendi kendine söyleniyordu benim suçum diyerekten.
kendi suçunun olduğunu biliyordu ama bir hayat böyle geçmezdi kendine bu denli baskı yapması gereksizdi herşey olmuş bitmişti.
Yaşamak kulağa zor gelebilir
Hayat şartları kolay olsa yaşamak tın gelirdi.

Eski saçlarından hal kalmamıştı ressamın, eski parlak siyah gözleri ve sarı saçları yerine artık boşluğa bakan gözleri ve beyaz saçları vardı
Tıpkı Yaşadıklarını anlatmak
-haykırmak- ister gibiydi.

Eserlerini Mikey adı altında insanlara sunardı değişmeyen tek şey takma adı olan mikey'di.
Sevdiği ona mikey diye seslenmeyi severdi tek bir damla yaş düştü ressamın gözünden ve yere çökerek ağlamaya başladı.

Gözlerinde esir kaldım takemichi ne olur tekrardan kurtar beni söz bu sefer hiç bir şey yapmayacağım

diye konuşuyordu belki bir umut belirir ve ona sarılır diye.
gelmeyeceğini biliyordu sadece denedi.
ağlaması şiddetlenirken Tablosu kurumuş, gün ışığının altında parlıyordu.

Aynı son gördüğü günkü gibiydi.
Ölüm ona her zamankinden daha yakındı fakat ressam sevgilisine söz vermişti.
Tanrı onun canını alana kadar bu cehennemde yaşamaya devam edecek ve sevdiğinin hayallerini gerçekleştirecekti.
Şişen gözlerini aldırmadan gökyüzüne kaldırdı yüzünü bir gün yanına geleceğim mitchi

Böyle bir kurgu yazmamın sebebi bir anda aklıma gelmiş olması evet
ve akşam akşam unutmadan yazıyım dedim bilmiyorum tablolara zaafım var odamda dolu ama asamıyorum emolasma sebebi neyse tüm bunlar olurken medyadaki şarkıyı dinleyebilirsiniz bursa sporada destek olmayı unutmayın öptüm muah