Expectations

Κεφάλαιο 1

  Οι γονείς μου και εγώ είμαστε καθοδόν για το κολλέγιο Γουίτμορ. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος αλλά και ταυτόχρονα τρομερά αγχωμένος αλλά δεν θέλω να τους το δείξω. Αν και λίγο δύσκολο με τις νευρικές κινήσεις που κάνω. Μία ζωή ονειρευόμουν να φύγω και να ζήσω αυτό που λένε φοιτητική ζωή. Δεν θα κάνω τώρα πίσω.

Η μητέρα μου είναι πολύ συγκινημένη. Από τη μέρα που με δέχτηκαν στο κολλέγιο δεν έχει σταματήσει να κλαίει. Κυρίως τα βράδια, και όσες φορές την έπιασα έλεγε συνεχώς την ίδια φτηνή δικαιολογία. "Μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου." Είναι αρκετά ευαίσθητη και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.

Ο πατέρας μου από την άλλη δεν εκδηλώνει τόσο πολύ τα συναισθήματα του όμως είμαι σίγουρος ότι στεναχωριέται που φεύγω από το σπίτι παρά τους καυγάδες μας. Δεν συμφωνούμε σε πολλά πράγματα είναι η αλήθεια αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζομαι για εκείνον.

Δεν έχουμε την τυπική σχέση πατέρα και γιου όμως με αγαπάει με τον δικό του τρόπο.

Μετά από 3 ώρες ταξίδι φτάνουμε επιτέλους στον προορισμό μας. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και μένω κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό. Δεν έχω ξαναδεί πιο μεγάλο κτίριο στη ζωή μου. Το εξωτερικό του φαίνεται πραγματικά εντυπωσιακό. Η αυλή του γεμάτη με δέντρα και λουλούδια σε κάθε γωνιά της και στο κέντρο ένα μεγάλο πέτρινο σιντριβάνι που κερδίζει τις εντυπώσεις.

  Λίγη ώρα αργότερα και αφού με βοήθησαν να τακτοποιηθώ έφτασε η ώρα να τους αποχαιρετήσω. Θα μου λείψουν και ας μη θέλω να το παραδεχτώ.

Η μητέρα μου με αγκαλιάζει σφιχτά. "Να προσέχεις και να μου τηλεφωνείς κάθε μέρα. Εντάξει;" Λέει και μου ανακατεύει τα μαλλιά όπως συνήθιζε να κάνει παρόλο που ξέρει ότι με εκνευρίζει αυτό. Αλλά για πρώτη φορά δεν της έκανα παρατήρηση γιατί ξέρω ότι θα μου λείψει μέχρι και αυτή η ενοχλητική της συνήθεια.

Ο πατέρας μου για κάποιο περίεργο λόγο με αγκάλιασε και εκείνος. Δεν το περίμενα γιατί δεν το κάνει συχνά, όμως κατάλαβα ότι θα του λείψω.

"Να προσέχεις με ποιους κάνεις παρέα και κυρίως με τα κορίτσια." Λέει με ένα χαμόγελο και μου έκλεισε πονηρά το μάτι.

Γιατί πρέπει να το κάνει κάθε φορά αυτό;

  Αφότου έφυγαν εγώ έμεινα στο δωμάτιο που για καλή μου τύχη ήταν όλο δικό μου έτσι ώστε να ξεπακετάρω τα τελευταία πράγματα που είχαν μείνει.