Medjai

1. Emma: Het begin van het einde

Ik ren het bos in, steeds dieper en dieper. Harder, dacht ik bij mezelf, sneller. Ik ren zo hard als ik maar kan. Slierten bruin haar hangt en plakt verward over mijn voorhoofd heen van het zweet. Mijn ogen zijn nat. Nat van de tranen. Ik jank bijna als een hond die zijn baasje niet meer terugvindt. De sirenes worden steeds luider. Het zijn er tientallen. Politiewagens, de brandweer, ambulances en zelfs de civiele bescherming rijdt naar de plaats waar ik juist van wegloop. Binnen 15 minuten weet heel België het, binnen 30 minuten de hele wereld.
Zowel nieuwshelikopters als Seakings van het Belgische leger razen voorbij mij heen. Desalniettemin blijf ik lopen. Ik moet blijven lopen. Ik krijg steken in mijn milt, maar ik blijf rennen. Ik moet blijven lopen. Takken zwiepen tegen mijn gezicht. Ik struikel over een boomstronk. Ik kan niet meer, ik blijf liggen. Als een baby in foetushouding lig ik te schreeuwen. Ik schreeuw zo luid als ik maar kan. Ik voel overal jeuk wegens de nieuwe brandplekken die ik heb gekregen. Mijn rechterarm is haast zwartgeblakerd. Wat heb ik toch gedaan? Oh God, vergeef me.Vergeef me alsjeblieft. Nu pas zie ik het bloed op mijn T-shirt hangen. Opgedroogd en haast zwart. Opnieuw begin ik in stilte te wenen."Familie, vrienden, kennissen" zeg ik rillend van de kou, "allemaal weg." As dat in de lucht hangt, zweeft geruisloos naar beneden, recht op mijn verschroeide kleren. As van duizenden onschuldigen kleven in mijn haar.Beenderen en as van de stad Brussel ligt voor mijn voeten. Brussel, wat eens een stad vol van leven was, is nu een stad van doden. Het moeten er duizenden zijn, nee, miljoenen. En dit is pas het begin van alles. Dit is het gene wat de rest van de wereld te wachten staat. Chaos. Ultieme, allesvernietigende chaos. Het is teveel, ik ben uitgeput. Emotioneel is dit veel te zwaar voor mij. Hoe weet ik niet, maar ik viel in slaap.