Benim Adim Zeynep

1. Bölüm Evden Kacis

Kapiyi actigimda ilk önce buz gibi bir hava karsiliyor bizi. Soguk bir rüzgar esmekte. Kafamdaki örgülü sapkayi tutup asagiya cekiyorum. Aman allahim bu nasil bir soguk, kulaklarim dondu resmen. Bu derece soguk bir havayi hic kimse hesaba katmamisti. Titreyen ellerimle kapinin kolunu yavasca itiyorum, ve ardimdan kapi kapaniyor.Biran kendimi bir rüyada gibi hissediyorum, sanki heran uyanacakmisim gibi tetikte. Icimden sevinc cigliklari atasim geliyor. Allahim bu ne güzel bir hisdir. Bagirmak istiyorum ama susuyorum. Simsiki tutuyor annem elimi, tipki eskiden oldugu gibi. Eskidende böyle simsiki tutardi elimi. Bilhassa kalabalik ortamlarda. Kaybolurum diye korkardi hep zavalli. Hic yerimde durmazdim ki, ne yapsin kadincagiz. Gerce bugünde o huyumdan hic birsey kaybetmedim. Beni ne kadar baglasalarda, ben hep teker teker koparmisimdir bütün dügümleri. Annemle birbirimize bakiyoruz, bir kac damla gözyasi süzülüyor o güzel gözlerinden. Ayni anda derin bir nefes aliyoruz. Sonra el ele tutusup kosmaya basliyoruz. Ana kiz. Bir zaman sonra karanligin icinde kaybolup gidiyoruz.

Daha henüz herkes derin uykudaydi. Onlar yataklarinda misil misil uyurken biz bütün hazirligimizi yapip, bir kedi gibi sessizce evi terk ettik. Yani kactik!!! Annem odaya girdiginde giyiniktim. Zaten aksam saat ondan beri odada hapis kalmis gibi annemi bekliyordum. Bir kac kere uyumayi denemistim fakat her gözümü kapadigimda, binbir tane düsünceler geciyordu kafamdan. Böyle bir halde uyumak ne mümkün. Annemin ikazlari bile fayda etmemisti, yola koyulmadan önce mutlaka bir kac saat uyumam gerektigini tembihlemisti kac kez ama, olmadi iste ne yapayim. Birak uyumayi yerimde zor duruyordum heyecandan. Her gecen saniyeyi, dakikayi izliyordum gözlerimle. En son saate baktigimda daha 4 saatimiz vardi. Zaman gecmek bilmiyordu.

Kalkip yanimda duran gece lambasini yaktim, ardindan önceden hazirladigim cantayi elime alip, unuttugum birseyler varmi diye bakmaya basladim. Maksat zaman gecirmekti. Tam o sirada holdeki isik yandi. Birisi yürüyordu. Kimdi acaba? Gecenin bu saatinde kim kalkmisti yataktan. Annem? Yok canim annem olamaz daha saat cok erken. Hem o isigi niye yaksin. O zaman baskasiydi. Ben öyle icimden kendi kendime konusurken, annemin sesi gelmisti kulagima.

- Ne oldu Bey, niye kalktin, diye soruyordu?

- Icim yanmis, biraz fazla kacirmisim demekki, susadim, su almaya gidiyorum.

- Sen git yat hele, ben sana getiririm, diyordu annem.

- Allah allah, bu zeynebin isigi niye yanar ki bu saatte, uyumuyor mu bu kiz hala, diye kiziyordu babam.

Eyvahh. Ya simdi iceriye girerse. Yandim. Bir sessizlik olmustu aralarinda. Benim üzerim giyinik, elimde canta ya simdi gercekten pat diye kapiyi aciverirse, ne derim ne yaparim ben. Hersey ortaya cikacak. Maf olucaz. Terlemeye basliyorum, kalbimin atisini bogazimda hissediyorum, az kaldi gövdemden disariya firlicak gibi git gide hizlaniyor. Dilim damagim kurumaya basladi. Ne oluyor bana yaaa. Zeynep kendine gel. Bayilmanin sirasi degil simdi. Toparla kendini. Derin nefes aliyorum. Bir... iki... üc.... Annem niye hala birsey söylemiyor? Yoksa herzaman ki gibi, konusmadan önce, yanlis birsey söylemeyim diye düsünüyormu, benim aksime. Ben ilk önce agzima gelini söylerim sonrada oturup pisman olurum dediklerime. Offf.Birak simdi bunlari düsünmeyi.

- Atesi vardi. Yaaa zeynebin atesi vardi. Ondan kalkmistir ne yapsin kizcagiz. Hadi sen git yat, ben bi kiza bakip gelirim yanina.

- Atesi mi, oda nerden cikti. Daha demin turp gibiydi yatmadan önce.

- Allah allah, sana yalan borcum mu var daa, sen bilmiyormusun zeynebide konsuyorsun, o hastada olsa belli etmez.

Yine bir sessizlik olmustu. Allahim, lütfen kötü birsey olmasin diye dua etmeye baslamistim. Yatak odasinin kapisini duyuyordum, kapanmisti. Ayak sesleri geliyordu kulagima, annemin! Yine o yüksek topuklu ev terliklerini giymisti ayagina, duymamak mümkün degildi. Ahsap yerlerin üzerinde.Tik, tik,tik. Böyle bir gün de bile hala kendine özen gösterebiliyorduya, gercekten pes dogrusu.