O gün yine erken uyanmış whatsapp'tan mesajını bekliyordum. Ve sonunda mesaj geldi. Üstümü giyinip su şişemi alıp evlerinin önüne gittim. Herzamanki gibi sahada futbol oynayacaktık.(Biliyorum biraz garip gelebilir.) Onu bekliyordum. Birkaç dakika sonra geldi.
Çok üzgün gözüküyordu. Bana uzun uzun baktı ve yanıma oturdu. Ne olduğunu sordum. İçini çekti ve tainlerinin çıktığını söyledi. O an içimde bir korku oluştu. Ya onu bir daha göremezsem? Birden ağlamaya başladık ve birbirimize sarıldık. Benim için çok zor olacağını düşünüyordum. Çünkü bu hayatta bana en yakın arkadaşım o idi.
Kendimi toparlayıp "Hadi sahaya gidelim!" dedim. İçimden belki de bu son oynayışımız olucak diye geçirdim bir an. İşte o duygu beni altüst etti.
Bir kenara oturup, sahada birlikte geçirdiğimiz günleri düşündük. Orda ne kadar şişelerimizi karıştırmıştık, birimizin suyu bitse diğerine verirdik, birimiz düşse yardımına ilk yetişen birbirimiz olurduk. Bunların hepsini düşündükten sonra benim için o insanın ne kadar değerli olduğunu o zaman anlamıştım.
Az sonra eşyaları yükleyecek araç geldi. Ve evi boşaltmaya başladılar. Arada bir abilere "Ne kadar sürer?" deyip onu oyalıyorduk çabuk bitmesin diye. Ama ne kadar fayda edicekti ki.
Gidip basketbol potasının altına oturduk. Ve son bir kez top çarptı. Ama bu sefer kızmadık çünkü bu son çarpmasıydı. Ve eşya yüklü kamyon gitti. Arkasından araba geldi ve gidecekti. Kendimi tutamayıp ağladım. Çıkarken son bir kez sahaya uzun uzun bakıp topu gökyüzüne kadar dikti. Ona uzun uzun sarıldım. Ve arabaya binip gitti.
O gün eve gidip yatağıma yattım ve düşündüm. Yarın ne yapacaktım? Bir daha sahaya inmeyecek miydim? Ve en önemlisi de Onu bir daha görebilecek miydim?.
