Δεν έπρεπε να πάω, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα τον γυρνούσα. Εκείνη η νύχτα, μου άλλαξε την ζωή. Μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που δέχτηκα εκείνη την βόλτα, το λάθος μου.
Αν και όμορφη κοπέλα, δεν είχα εύκολη ζωή. Δούλευα σε διάφορα μπαρ για να μαζέψω το μεροκάματο μου. Έφευγα επαρχία συχνά, αρκετά καλά λεφτά. Μία καβάτζα που λένε, και ξανά πίσω.
Έτσι είχα συνηθίσει στην ζωή μου, να κυνηγάω το χρήμα, ταυτόχρονα να περνάω καλά. Κάθε φορά που μου πρότειναν δουλειά, δεχόμουν. Έτσι δέχτηκα, χωρίς δεύτερη σκέψη εκείνη την πρόταση. Ήταν στο νομό Ηλίας, σε ένα μπαράκι. Σάββατο. Ξεκινήσαμε από το μεσημέρι με τον υπεύθυνο που με προσέλαβε, από την Αθήνα.
Καλό παιδί, δεν τον γνώριζα πολύ καιρό. Από τις λίγες φορές που τον συνάντησα και όσες φορές μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μου φάνηκε έντιμο παιδί. Θα με πήγαινε αυτός, θα με πλήρωνε αυτός, και θα με γύρναγε αυτός. Καλή συμφωνία, μισούσα την ταλαιπωρία με τα ΚΤΕΛ.
Μάζεψα τα πράγματα μου σε ένα βαλιτσάκι, με πήρε με το αμάξι του. Δεν ήταν τίποτε τρομερό, ένα κοινό γκρι αμάξι. Δεν το φοβήθηκα, ήταν άνετο από μέσα. Η διαδρομή στην αρχή, δεν με ενόχλησε, μας συνόδευε χαλαρή μουσική. Δεν μίλαγε πολύ, όση ώρα μιλήσαμε ήταν για τυπικά πράγματα, δουλειά, στόχους. Την υπόλοιπη διαδρομή την περάσαμε σιωπηλοί.
Έτρεχε, αυτό ήταν το μόνο κακό. Δεν παραπονέθηκα, τόσο καιρό με τα ταξίδια, είχα συνηθίσει. Δεν με πείραζε η ταχύτητα, αυτός όμως, πάταγε γκάζι, να προλάβει. Το γκάζι δεν το άφηνε, σταθερός στα εκατό σαράντα χιλιόμετρα. Δεν το άφησε ούτε όταν άρχισε να ψιχαλίζει, ούτε καν όταν οι δρόμοι ήταν θολοί. Να προλάβει μια νύχτα που θα έφτανε έτσι και αλλιώς, με όση ταχύτητα και να πηγαίναμε, θα φτάναμε στην ώρα μας.
Προσπερνώντας τις πεδιάδες και τους αγρούς. Φτάνοντας λίγα χιλιόμετρα πριν την Αμαλιάδα, δύο ώρες πιο νωρίς από την αναμενόμενη ώρα, τρέχοντας πάνω στους χωματιασμένους δρόμους. Συναντήσαμε μια στροφή. Μια στροφή που δεν πρόλαβε να στρίψει το τιμόνι, μία στροφή που τα χώματα έφαγαν τα λάστιχα. Μια στροφή, που με ρίγος είδα την πρόσοψη του αμαξιού, να χτυπάει στα σιδερένια δοκάρια, μπροστά στα μάτια μου.
Με κράταγε η ζώνη, το αμάξι έκανε γρήγορες στροφές γύρω από τον εαυτό του. Σε όλο το μήκος του άδειου μεγάλου δρόμου, χτυπούσε στα πλαϊνά σιδερένια δοκάρια, ακανόνιστη η πορεία. Τρανταζόμουν, περίμενα την στιγμή που θα πεταχτούμε στον αέρα. Προσευχόμουν σε έναν Θεό που δεν πίστευα, να ζήσω.
Δεν ήταν καλό αμάξι τελικά, όχι. Άκουγα σπασίματα κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Τα δευτερόλεπτα που με κρατούσε μια ζώνη, για να μην συναντήσω το μπροστινό τζάμι. Το τζάμι που τελικά έσπασε, ήταν στο πλάι μου. Ένιωσα στην δεξιά πλευρά του προσώπου μου, τα κοφτερά κομματάκια από το σπασμένο τζάμι. Βαθύ στο δέρμα μου, έντονο, γεμάτο πόνο, λιποθύμησα.
Δεν έπρεπε να πάω, αν μπορούσα να αλλάξω την απόφαση μου, θα το έκανα. Τώρα αυτή η ανάμνηση έμεινε βαθιά ριζωμένη μαζί μου, με ακολουθεί. Σώθηκα, άλλα όχι το πρόσωπο μου. Έμεινε το σημάδι από το σπασμένο τζάμι, σε όλη την δεξιά πλευρά. Σημάδια που δεν μπορώ να κρύψω, σημάδια που μου άλλαξαν την ζωή. Και μαζί με το όμορφο πρόσωπο μου, χάθηκαν όλες οι ευκαιρίες, η ζωή μου. Δεν έπρεπε να πάω. Παραμορφωμένη, κάθομαι μετανιωμένη.
Created by Diana Chemeris
https://fairytalesmaybereal.blogspot.com/2015/11/blog-post_20.html
YOU ARE READING
BROKEN GLASS - ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΖΑΜΙ
General FictionI shouldn't have gone. If I could turn back time, I would. That night changed my life. I regret my mistake and the moment I accepted that ride. Δεν έπρεπε να πάω, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα τον γυρνούσα. Εκείνη η νύχτα, μου άλλαξε την...
