Vervolg op hoofdstuk 6
Toen ik dat zei zag ik de verbaasde blik van brain. "Is dat echt waar?" "Ja het spijt me, ik heb het Veel te laat gezegt" Zei ik huilend. "Had dat dan eerder gezegt!" "Waarom zeg ik verbaasd. Ik moet nu niet meet huilen maar nu sta ik verbaasd te kijken. Net op het moment dat brain iets wou zeggen, komt mijn vader met roosie binnen. "Wat is er aan de hand" Vraagt mijn vader. "Niets hoor" zeggen we tegelijk. "We waren aan het worstelen daarom gilde we zo" liegde ik. Ik was best verbaasd dat ik liegde want ik had mezelf beloofd nooit meer te liegen.
