15.10.2017
Acı... 16 yaşındaki bir kızın hissedebildiği tek duyguydu. Huzurun bıraktığı rahatlama hissini unutmak üzereydi.
O sabah uyandığında kararını vermişti. Artık çok yorulmuştu ailesinden ve taşıdığı yükler ağır geliyordu, üstelik kimseye hiçbir şey anlatamıyordu. Sessizlik onu günden güne ölüme sürüklemişti.
Okula gittiğinde ilk iki ders bedendi. Öğretmeninden izin alıp sınıfa çıkmıştı. Verdiği karar onu çok korkutuyordu teneffüs zili çaldığında sınıfa öğrencilerin dolacağını düşünerek tuvalete gidecekti çünkü kimsenin onun ağladığını görmesini istemiyordu ama öğretmeni onu görmüştü ve neyi olduğunu öğrenmek için yanına gittiğinde Evren hiçbir şeyi olmadığını söyledi. Aklına öğretmenine anlatabileceği geldiğinde "Hocam, daha sakin bir yere geçebilir miyiz?" diye sordu. Öğretmen onu onayladı ve odasına geçtiklerinde Evren olanları anlatmaya başladı.
"Yıllardır öz ağabeyimin ölüm tehditleriyle savaşıyorum, üstelik hiçbir şey yapmadığım halde. Sigara içiyormuşum, sevgilim varmış, bakışlarım onu rahatsız ediyormuş." Sakinleşen ağlaması nüksettiğinde tırnaklarıyla oynayan ellerine bakarak boğazındaki yumruyu yutmaya çalıştı. Ağlaması şiddetlendiği için utanıyordu ama yine de anlatmaya devam etti. "Annemle babam hiçbir şey yapmıyor. Babam ondan korkuyor, anneminse gücü yetmiyor. Geçtiğimiz ay uyuşturucu kullanmıştı ve beni üç gece üst üste taciz etti." Eliyle göz yaşlarını silerken öğretmeninin ona acıyan gözlerle bakması umrunda değildi sadece anlatıp rahatlamak istiyordu. "Anneme seslendim ama odamın anahtarını bana geri vermekten başka bir şey yapmadı. Sürekli kapımı kilitlediğim için almıştı. Ben artık çok yoruldum daha 16 yaşındayım ve olanları kaldıracak gücüm kalmadı daha fazla yaşamak istemiyorum tutunacak hiçbir gücüm kalmadı." Ağlaması şiddetlenirken öğretmeni ona kocaman sarıldı. Anlattıkları sadece buz dağının görünen kısmıydı.
Öğretmen "Seni kurtaracağım ama bana anlattıklarını müdüre de anlatmanı istiyorum." dediğinde Evren'se "Beni gerçekten kurtarabilir misiniz?" diye sorarak umutla baktı.
Müdür ona tek bir soru sormuştu "O eve dönmek istiyor musun?"
Evrenin cevabı tabiki de hayır oldu.
Bir kaç saat sonra kendini ilçenin sosyal hizmetler kurumunda bulmuştu. Pedagoga da yaşadığı her şeyi detaylıca anlatmıştı. Beraber gidip jandarma komutanlığında ifade verdikten sonra onu çocuk sığınma evine götürmüşlerdi. Artık o eve dönmek zorunda değildi.
