We never began, but we're over

CHAPTER 5

“Katatapos lang ng class niyo? so, nasaan kana ngayon?” nakalimutan kong naka loud speaker pala ang phone ko. It was past seven of the evening bago natapos ang klase namin. The moment we got dismissed ay sakto rin ang pagtawag ni mama sa akin.

“Uuwi narin naman po kami, palabas na kami actually.” I heard dad borrowed the phone from mom.

“I think you're right, anak. Siguro nga kailangan mo na talaga ng personal driver lalo na’t gabi na ang uwian niyo at mag-isa ka lang.” hindi ko maiwasan na mapangiti dahil finally hindi narin ako mahihirapan pang mag commute.

“Yes dad, I really need it po.” if last time I was really dreaming about having my own car, ngayon nagbago na. Kahit personal driver nalang okay na sa’ kin.

My parents decided that I'll just call them again pagkauwi ko ng bahay. At saka mamaya nalang daw namin pag-usapan ang paghahanap ng driver. Hindi ko alam kung may kakilala ba si dad na puwede niyang maaasahan or ako na mismo ang maghahanap.

“Paano ba ‘yan beh, mauuna na ba ako sa’ yo?” gusto pa sana ni Venice na samahan akong magbantay ng sasakyan, but I knew that she's also tired from spending a lot of hours from class and she needed rest, kaya pinauna ko nalang ito. Si Shanaiah ay kanina pa naka tambay ang parents niya sa labas para sunduin siya. Si Dylan naman ay hinatid narin si Keira with his own motorcycle. Nagpupumilit pa nga kanina si Kei na ako nalang daw ang ihatid ni Dylan dahil marami pa naman siyang kasama na umuwi malapit sa bahay nila, kaso ako naman itong nahihiya. I am not Dylan's responsibility in the first place.

“Oh, I thought 6pm ang out niyo?" si kuya na naka black hoodie noon ay nakasabayan ko ulit ngayon. This time he's wearing a gray hoodie naman. 

“Yeah, napa-late nga ng kaunti e. Marami pa kasi kaming ginawa.”

Although, nasa iisang university lang kami, hindi naman kami gano’n ka madalas na magkita. Hindi ko rin kasi talaga ugali na maglibot sa campus kapag walang klase, usually sa classroom lang ako o sa library man.

Keira and Venice are vlogging sometimes, they did the campus tour, and what it's like to be a medical technology student at marami pa. Hindi lang ako nakikisabay dahil I am a camera shy at ayoko rin talagang i-expose ang maganda kong mukha.

Muntik na ako maging masaya thinking na nasa iisang subdivision lang kami ni hoodie guy at maaari niya akong samahan. I forgot na minsan lang pala siya umuwi doon dahil may condo nga naman siya malapit dito.

“Alam mo, tama ka.” He uttered.

“Na alin?" I asked having no idea what he's pertaining into.

“Na sasamahan kitang umuwi. I won't be heading on my condo, I'll accompany you instead para mas safe ka.” mangiyak-ngiyak akong tumingin dito. Hindi naman kami kaano-ano pero sobrang bait talaga niya sa’ kin.

“Paano mo nalaman ang iniisip ko, hmm?” he laughed.

“It’s really obvious miss, because I saw how your face turned sad earlier.” Alam mo kuya kung ayos lang na maging kuya kita, sana ginawa ko na dati pa. Siguro ang swerte talaga ng kapatid niya sa kaniya.

“You’re so good to me, thank you.” I was genuinely grateful. Honestly, nag-aalala talaga ako kanina na baka gabi na ako makauwi at wala pang kasama, I'm so happy knowing that he's there for me.

“Pearl, sakay na.” West stopped in front of us with his tricycle again. I noticed kuya with a gray hoodie raised his brows. West as well did that.

“Kilala mo?” he asked me softly.

“Kaibigan ko." I answered. Tumingin ulit ako kay West who's just waiting for us, or for me?

“Kanluran, he is my friend uhmm—