𝐋𝐚𝐯𝐞𝐧𝐝𝐞𝐫 ပန်းခင်းထဲက >ယွန်း

အပိုင်း ၁

ဒီfic​လေးက အခြားfic​လေး​တွေကိုမှီရေးထားတာလဲပါပါတယ် အဲ့တာ​ကြောင့်မလို့ ကြိုပြီး​ပြောထားတာပါ
Idea တူရင်လည်းcrd​ပေးပါတယ်အများပြီးလဲ မှီ​ရေးထားတာမဟုတ်ပါဘူး ၅ပုံမှာ၁ပုံစာ​လောက်ပါပဲ

ရှင်းဂျယ်ယွန်း

အသက်၅နှစ်မျှတာရှိ​သေးတဲ့ရှင်းဂျယ်ယွန်းက တကယ့်ကို ​သေး​သေးညှပ်ညှပ်​ပေးပင် အရပ်ရှည်လားဆို​တော့လည်းမရှည် သူ့ခန္ဓါကိုယ် အရွယ်အစားကို ကြည့်ရင် ဘူးသီးလုံးနဲ့​တောင် ခပ်ဆင်ဆင်ပဲ အရွယ်နဲ့မလိုက်​အောင် ခန္ဓါကိုယ် အရွယ်အစားက ​သေး​ကွေးလွန်းတယ်

ရှင်းဂျယ်ယွန်းကို ကြည့်လိုက်ရင် ဆံပင်က နီညိှ​ရောင်​လေးလိုလို မျက်ခုံး​မွှေး မထူမပါး နာတံဆင်းဆင်း​လေး
မျက်လုံး​လေးကလဲ puppy eye​လေးနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ပန်းနု​ရောင် အသည်းပုံနှူတ်ခမ်း​လေးမှလည်း ကျုက်ချင်စရာပင်

ရှင်းဂျယ်ယွန်းက ဘယ်​နေရာကြည့်ကြည့် အပစ်​ပြောလို့မရ​အောင် ချစ်စရာ​ကောက်းတဲ့​ကောင်​လေးတစ်​ယောက်ပင်ဖြစ်သည်

ဂျယ်ယွန်းတို့မိသားစုက သာမာန်အလုပ်အကိုင်နဲ့ပဲ​
ဂျယ်ယွန်းမှာ ရှင်းဂျယ်​ဆောင်းဆိုတဲ့ ၅နှစ်ကြီးတဲ့အကို တစ်​ယောက်လဲရှိတယ် ဂျယ်ယွန်းအ​ဖေက​တော့ အစိုးရ၀န်ထမ်းတစ်​ယောက် ပါပဲ

"​မေ​မေ သားသား ​​ဆေးမ​သောက်ချင်ဘူး"

တိုက်ခန်း​အောက်က အသံကိုဂျယ်ယွနား စွင့်မိ​တော့ ချမ်း​ယောင်းနဲ့​ဆောင်းဟွန်းတို့စကား သံကို​တော့

"​ဆေးမ​သောက်ရင် မသွားရဘူး​နော်"

"​မေ​မေ သားကို မြန်မြန်တိုက်"

​ဆေး​သောက်ပြီးမှသွားရမယ်ဆိုတာ​ကြောင်ြ ​ဆေးကိုမြန်မြန်မြိုချပြီး​အောက်ကိုဆင်းလာတယ်

"ဟွန်းနီး"

​ဆောင်းဟွန်းဆိုသည်မှာလည်းအရွယ်နဲ့ပင်မလိုက်​အောင်​​ဆေးစက်နုိင်လွန်းလို့​ရေခဲတုံး​တောင်အရူံး​ပေးရတဲ့လူမျိုး

ဂျယ်ယွန်း​ခေါ်ရင်ဘယ်​တော့မှပြန်မထူးပဲ ချမ်း​ယောင်း​ခေါ်ရက် ​တော့ အမြဲတမ်းထူး​​နေကြ