ne yaptığını bilmemek. neler olduğunu bilmemek. ne hissettiğini bilmemek... tanrının verdiği bir cezaysa şayet, tanrı, yarattığından gerçekten nefret ediyor olmalı.
Kelimelerle anlatamıyorum. Dilimin ucunda ama söyleyemiyorum. Gerçekten hayatta mıyım? Bazen ne söyleyeceğimi bile bilmiyorum, çıkmıyor kelimeler ağzımdan. Sebebi ne bilmiyorum, yalnızca susuyorum. Sorulan sorulara cevap vermek ve vermemek arasında kalıyorum, sorduğum soruları ben bile cevaplamıyorum. Ben neyim? Ben kimim? Neden böylesine garip bir boşluktayım?
Hani bazen olur ya bedeninizi terk ettiğini düşünürsünüz ruhunuzun, ânı yaşamak istersiniz ancak bulunduğunuz durum izin vermez, işte tam olarak her günüm böyle geçiyor. Anlamlandıramadığım boşlukları doldurmaya çalışmak, canımı sıkıyor.
Ben galiba bitmek bilmeyen bir depresyondayım.
•
Düşününce insan var olur mu? Ben düşünüyorum, haddinden fazla düşünüyorum ancak var olamıyorum. Ne kendimde ne başka yerde.
Fark edilemez bir durum sandığımız her şeyin herkes tarafından fark edilebilir olması, yaralayıcı. Ben bir tek kendimi yaralıyorum. Ben bir tek buna alışkın ve mecburum.
Vazgeçmek. Vazgeçmek basit. Peki ben neden yapamıyorum? Bildiğim birinden, bir durumdan bir fırsat veya bir yanlıştan neden vazgeçemiyorum?
Uzaklara dalmış, sırtımı ağacın gövdesine yaslamış ve bacaklarımı kendime çekmiş halde, kulağımda kablolu kulaklıklarım ile arka planda çalan müziğe rağmen bomboş hissediyordum. Çalan müzik bile bu boşluğu dolduramıyor. Elimdeki kitabı bir saat önce okumayı kesmiş olmama rağmen kaldığım yere ayracımı koymamıştım çünkü bu görevi elim üstlenmişti. Etrafıma bakındım. Etrafım sessiz ve bir o kadar sesli. Etrafım yalnız ve bir o kadar da kalabalık. Ben, beni seçmekten sıkıldım.
