დილით ადრე გამეღვიძა. საააზანოში შევედი გადავივლე, სახე მოვიწესრიგე,თმა გავიშრე და ტანსაცმელი უნდა ჩამეცვა რომტელეფონზე ესემესი მოვიდა. რა უნდა თავს რატომ არ მანებებს? ან ჩემი ნომერი სად ნახა? კარგი რა მნიშვნელობა აქვს, ტელეფონი გავხსენი და..
-ლამაზო ახლა მაიგნორებ მაგრამ პირადად რომ მნახავ რას იზამ?
რა ვნახავ საიდან მოიტანა?
-სადან მოიტანე რომ გნახავ?
-ქვემოთ ჩამოდი ლამაზო!
ოღონდ ეს არაა. ჯანდაბაა ჯანდაბა ჯანდაბაა! ჩემი ბედიი არავის არ მისცა! ამ დროს ოთახში ნათია შემოვიდა. უფრო სწორედ შემოვარდა.
-გოგოსწრაფად ჩაიცვი და ჩაალაგეე. საბერძნეთში მივდივართ!
-რააა არაარსებობსს! ვინები?
-მე შენ დედა მამა გენო ნუნუ ნიკა და სანი.
-არააააა! ჯანდაბაა!
- მიდი სწრაფაად!
-კარგი კარგი. უცებ ჩავლაგდი და ქვემოთ ჩავედი სადაც ის იდიოტიდამხვდა. სახეზე ღიმილი ყურებამდე ასვლოდა.საბაერძნეთი ჩემი ოცნების ქალაქიაა მაგრამ დარწმუნებულივარ ამ 2 კვირაში ჩემი კოშმარის ქალაქი გახდება. მოკლედ სხვა გზა არ მაქვს. აეროპორტშიც კი გვერდი გვერდ მოგვიწია ადგილი არ მჯერა ან ბედი მეხუმრება ან ეს ვირი. დავსხედით ერთადერთი რაც მახარებდა ის იყო რომ ფანჯარასთან ვიჯექი და შემეძლო უსასრულოდდ მეყურებია თვალუწდენელ ხედზე, ამ ფაფუკ ღრუბლებზე რომლებშიც დიდი სიამოვნებით ჩავწვებოდი. ვუყურებ ამ ულამაზეს ცას, მზეს ქალაქსს და ვფიქრობ ვფიქტობ ყველაფერზე. ამ ფიქრებს კი სანის ერთი შეხება მაწყვეტინებს. ბაყვებზე მეხება და ხელს მიჭერს ვცდილობ ენას კბილი დავაჭირო და არ ამოვიკვნესო. ვითიშები აღარფერიი არ შემიძლია, გონება მებიდნდება,უცებ უფრო მახლა მიუყვაბა და მეორე ხელი მკერდისკენ მიაქვს რა დროსაც გამოვფხიზლდი და ხელი მოვიშორე მკვლელი მზერით გავხედე და ვუთხარი:
