Οι παγωμένες καρδιές μπορεί να κρύβουν φλόγες

24 Δεκεμβρίου 2000 , 22:38μ.μ.

Προσπαθώ να θυμηθώ... Κάτι που να με κάνει να νιώσω καλά , να σταματήσω να σκέφτομαι τα γιατί που μου τριβελίζουν το κεφάλι σαν ενοχλητικά έντομα που θέλω να συνθλίψω... Και να ήταν τα μόνα... Άρχισα να γράφω ημερολόγιο , μην με ρωτήσεις όμως τί ακριβώς γράφω , δεν θα σου απαντήσω γιατί πραγματικά δεν ξέρω... Απλώς ήθελα κάπου να ξεσπάσω και βρήκα αυτό , αυτή τη διέξοδο.
Το τζάκι καίει εδώ και ώρα... Για ποιον άραγε; Όσα ξύλα και να βάλω , δεν θα μπορέσουν να ζεστάνουν την παγωμένη και θλιβερή ατμόσφαιρα του μεγάλου σπιτιού... Με τα πολλά δωμάτια... Τα δωμάτια που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου... Γιατί τα βαριά του παντζούρια παρέμειναν καλά σφραγισμένα... Γιατί κανείς δεν τα επισκέφτηκε... Κάνεις δεν κοιμήθηκε στα καθαρά σεντόνια του , κάνεις δεν χρησιμοποίησε τα ακριβά σφραγισμένα σαμπουάν του πολυτελούς μπάνιου. Γιατί άραγε; Δεν τα ήθελαν; Μπορεί... Το σίγουρο είναι πως δεν ήθελε κανείς αυτόν που τα τοποθέτησε εκεί... Γιατί όμως; Να το πάλι το γιατί... Πόσα γιατί χώραν σε μία και μόνο σελίδα; Πόσα ερωτηματικά , που ποτέ δεν θα συναντήσουν την τελεία που θα υπάρχει στον τέλος της πρότασης που θα τους δώσει την απάντηση... Μια πειστική όμως απάντηση... Μία απάντηση που θα δώσει την λύτρωση , που θα καταφέρει να πείσει τα δύσπιστα σημεία στίξης...
Αποδίδουμε ευθύνες δικές μας σε άλλους... Δεν αντέχουμε να τις κοιτάμε κατάματα να τις αναλαμβάνουμε... Κάνουμε λάθη... Άλλοι πιο μικρά , άλλοι πιο μεγάλα... Το σίγουρο είναι πως κάνουμε... Και; Μετά τί συμβαίνει; Να σου απαντήσω εγώ... Συνεχίζουμε την ζωή μας... Γιατί άραγε δεν γυρνάμε πίσω , δεν τα διορθώνουμε; Γιατί αυτό είμαστε εμείς... Είμαστε μικρά θλιβερά όντα που ονομαζόμαστε άνθρωποι και έχουμε σχεδιαστεί για να κοιτάμε μπροστά , να αγαπάμε το μέλλον το περιμένουμε με ανυπομονησία. Τι ειρωνεία! Το περιμένουμε, και συνήθως μας φέρνει ότι πιο άσχημο του βρίσκεται... Θάνατο, χωρισμό , απώλεια... Μπορούμε να μετράμε για ώρες τις πληγές της ζωής μας... Δεν βγαίνει κάτι όμως... Έτσι λέμε... Κι όμως , μπορείς να διορθώσεις πολλά... Αλήθεια το σκέφτηκες;
Κοιτάζω την κίτρινη σελίδα , που έχει μαύρους τόνους από το στυλό... Σαν τη ζωή μου... Αποφάσισα να γράψω την αλήθεια της ζωής μου μαύρο στυλό , σαν και εκείνη που ποτέ δεν υπήρχαν μέσα της τόνοι φωτεινών χρωμάτων... Εκτός από τότε ... Ώσπου ήρθα και το ξαναέφερα...  Γιατί δεν άντεχα την τόση λάμψη του... Τυφλωνόμουν... Δεν μπορεί το μαύρο να κοιτάξει κατάματα το άσπρο , δεν θα αντέξει... Σαν να περιγράφω τις στιγμές... Σαν τις ξαναζώ...