Love Before Desires ( #2 Desires Series ) ΕΚΔΟΘΗΚΕ

Chapter 2

Θεμης 

Το στερεοφωνικό ανοιχτό με τον εκφωνητή να λέει τις αθλητικές ειδήσεις της μέρας όσο ταυτόχρονα βρισκόμουν καθισμένος στο κρεβάτι προσπαθώντας να δέσω τα παπούτσια μου. Ήταν συνήθεια , μια σταθερή συνήθεια που ακολουθούσα από τα οκτώ μου. Δεν μπορούσα να ξυπνήσω και να μην γνωρίζω τι παίζει στο χώρο του ποδόσφαιρου. Ειδικά στους δικέφαλους που ήταν η αναπνοή του κάθε Θεσσαλονικιού. Βλέπεις , όταν μεγαλώνεις βλέποντας τον πατέρα σου και τον θειο σου να κάθονται τα πρωινά στην κουζίνα , να πίνουν καφέ , να ακούνε το ραδιόφωνο και να σχολιάζουν τα αθλητικά σου γίνεται και σένα συνήθεια.

Καθώς έδενα το δεξί παπούτσι η ματιά μου έδωσε ένα γύρο στο δωμάτιο μου. Παντού κουτιά μετακόμισης. Μετακομίσαμε στην Αθήνα εδώ και μια εβδομάδα κι εγώ ακόμα θα ταχτοποιούσα τα πράγματα μου. Θα τα άκουγα για τα καλά από το μπαμπά μου. Στήριξα τα χέρια μου στα πόδια μου και δίνοντας ώθηση προς τα πάνω σηκώθηκα. Στέναξα βλέποντας την κορνιζά που είχα πάνω στο κομοδίνο. Μέσα της είχε την φωτογραφία μου με τα παιδιά από την Θεσσαλονίκη. Την ομάδα ποδοσφαίρου του σχολείου. Θα μου έλειπαν. Εκεί ήμουν αρχηγός της ομάδας , εδώ τι θα ήμουν; Θα ήμουν ο καινούργιος. Κάθε φορά το ίδιο. Ο καινούργιος. Πάντα το ίδιο γινόταν όταν αποφάσιζαν να μεταθέσουν τον μπαμπά. Έμαθα κάθε σημείο του χάρτη της Ελλάδας με την δουλειά του.

Προσπέρασα τις κούτες με τα πράγματα και άνοιξα την ντουλάπα μου. Τα ρούχα μου ήταν τα μόνα που ταχτοποίησα από την μέρα που ήρθαμε. Για να είμαι ειλικρινής , βασικά η Βάλια η αδελφή μου τα ταχτοποίησε όχι εγώ. Άρπαξα το γαλάζιο πουκάμισο μου και την έκλεισα. Κοίταξα το ρολόι. Γαμωτο! Αργήσαμε! Έπρεπε να ήμασταν στην στάση τώρα. Πήρα την σχολική τσάντα μου και βγήκα από το δωμάτιο μου.

Κάνοντας μερικά βήματα κοντοστάθηκα μπροστά από την πόρτα της αδελφής μου. Το πιστολάκι μαλλιών ακουγόταν από μέσα. Άνοιξα την πόρτα. Δεν έμπαινα στο κόπο να χτυπήσω εφόσον έτσι και αλλιώς δεν θα άκουγε.

«Βάλια είσαι έτοιμη;» Φώναξα για να ακουστώ πάνω από το ήχο που έκανε το πιστολάκι.

Τα μάτια μας συναντήθηκαν μέσα από το καθρέφτη. «Ισιώνω τα μαλλιά μου.» Ανταποκρίθηκε το ίδιο φωναχτά. Κρατούσε στο ένα χέρι την βούρτσα και στο άλλο το πιστολάκι.

Ποτέ δεν θα καταλάβαινα γιατί τα κορίτσια φτιάχνονται τόσο πολύ για το σχολείο. Τώρα να φτιάχνονταν για μια έξοδο , εντάξει το έβρισκα λογικό αλλά για το σχολείο για ποιο λόγο; Σχολείο πάνε δεν θα κάνουν πασαρέλα. Η αδελφή μου πάντα έλεγε πως φτιάχνονταν για μας. Δεν το αντιλαμβανόμουν σαν επιχείρημα αυτό. Ήμουν από τα αγόρια που δεν ήθελα τις κοπέλες μου να μακιγιάρονται. Η ομορφιά κρυβόταν μέσα στα μάτια , στο χαμόγελο , στην ψύχη. Δεν χρειαζόταν καλλυντικά αρκούσε να ήταν οι εαυτοί τους.