Ev.
Ev bazen dört duvar değildir.
Ev bazen insanlardır.
Geçen sene bugün hem evimi hem evim dediğim insanları kaybettim. Tek başıma kalakaldım öylece. Bir savaşın ortasında kimsesiz kaldım. Kulaklarım işitmez, kalbim atmaz oldu. Nefes alamaz oldum. Ölüyorum sandım. Bir ara gerçekten de ölüyordum. Eğer o olmasaydı.
~
Kaç. Nereye olursa olsun kaç. Kurtulman lazım. Herkes için kurtulman lazım.
Bir ses yükseldi. İşte şimdi ölüyordum.
Avada ke-
Crucio!
Tanrım! Birisi beni kurtardı. Belki de beni öldürmek isteyen başka birisidir. Kaçmalı mıyım? Ama hareket edemiyorum. Galiba bacağım kırılmış. Geliyor. Gözlerim kapanıyor. Sonumun yüzünü bile göremediğim birisi tarafından olmasını istemezdim.
~
Yeniden evimde olmak güzel. Özlediğimi biliyordum. Sadece içindeki, içimdeki eksiklikler yüzünden kabullenmek istemiyordum. Ailem. Artık yok. Onlar yokken nereye ev diyebilirdim. Orayı nası özlerdim. Ama özlüyordum işte. Yeniden başlıyorduk. Tüm yarım kalmışlıklarımızla yeni bir oyuna başlıyorduk işte. Düzen bu sefer tam tersi bir şekilde oyunu başlatmıştı.
