"Bugün Edebiyat öğretmenliğine başlamıştım. Bil bakalım nerede? Tabikide okuduğum lisede. Hatırlıyor musun? Onunla lisede ki anılarımı? Kolay değildi ya üstünden 4 yıl geçmiş. Şuan öğretmenlik yaptığım okul, Gümüşay Koleji... Bu kolejin sahibinin oğluna aşık olmuştum. Adını hiç unutmam adı Anıl Gümüşay'dı. Onunla çok anılarımız olmuştu. Bugün ise onunla karşılaştık. Müzik öğretmeni olmuş, onun böyle hedefi olduğunu biliyordum çünkü çok güzel sesi vardı ve her türlü enstrüman çalabiliyordu. Aslında benimde sesim çok kötü değildi yada çok iyi, ortaydı. Şu zamana kadar hiç şarkı söylememiştim sesimin nasıl olduğu hakkında bir fikrim yoktu. Her neyse bugün onu gördüğümde içimde bir şeyler canlanmıştı yıllar öncesi gibi :) çok korkuyordum çünkü tekrar aşık olmak istemiyorum ve tekrar kırılmak, üzülmek, incinmek istemiyordum. Yıllar önce okul'un son gününde dediği şey aklımdan hiç çıkmıyor. 'Ben onun gibi kızlarla çıkacak kadar düşmedim.' demişti. Duymadığımı sanıyordu ama duymuştum. Ellerimde zambak çiçeği vardı beyaz zambaklar...
Erkekler hiç bir zaman çiçek almazdı çiçek verirdi ve sadece öldüklerinde çiçek alırlardı. Ben o gün çok geç olmadan ona ilk çiçeğini vermek istemiştim. Öldükten sonra mezara çiçek koymanın bir anlamı yoktu çünkü, öldükten sonra bir faydası olmuyordu o çiçeklerin. Veremedim o gün o dediklerinden sonra, o çiçekleri çöpe atmıştım, çok yazık olmuştu. Bugün onunla karşılaştığımızda daha çok değiştiğini gördüm. Eskisi gibi kaba davranışları yoktu o somurtkan yüzü ve küfürleri çok şaşırdım. Giyimini değiştirmiş ve kibar bir beyefendiye dönmüştü, güler yüzlüydü. Yıllar sonra ilk defa güldüğünü görünce çok garip olmuştum. Çok güzel gülüyormuş meğer benim ondan görmediğim mükemmel şeyler varmış..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonbahar mevsiminin sabahında donarken kendimi siyah kabanıma daha çok sarıp, kollarımla kendime sarılarak ısıtmaya çalışıyordum. Kafamı kaldırdığımda Gümüşay Koleji'ni görmemle yüzümde acının tatlı tebessümü yayılmıştı. Ne hatıralar biriktirmiştim bu okulda, içimde çok garip bir his vardı. Bir zamanlar öğrenci olarak girdiğim okula öğretmen olarak girmekte varmış kaderimde. Heyecanın verdiği titremeyle okulun bahçesine yavaş yavaş adımlar atarak ilerledim. Nihayet bahçeye girdiğimde güvenlikçi Bekir amcayla karşılaşmıştık. Bekir amca beni görünce büyük bir şaşkınlığa uğramış hemen koşar adımlarla yanıma gelmişti.
"Maral kızım sen misin? Yada ben hayal görüyorum herhalde."
Dediği şeylerle ufak kahkaha atarak kafamı iki yana salladım.
