နောင်တရမယ့်အရာတွေရှိလာခဲ့မယ်ဆိုရင်မောင်ငါ့တန်ဖိုးကိုသိလာပါလိမ့်မယ် [One Short]

Zawgyi

အရုပ္ႀကိဳးပ်က္လဲက်သြားေသာကြၽန္ေတာ္ရဲ့ခႏၶာကိုယ္။ကြၽန္ေတာ္အသိရိွေနခဲ့ပါေသးသည္။ေမာင္ျပန္လာမလားဟူ၍ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေသးေသးေလးျဖင့္ဆက္၍သာ ထိုေနရာတြင္ လဲလ်ွက္ေစာင့္ေနမိသည္။ကြၽန္ေတာ္ေလာကႀကီးႏွင့္အဆက္အသြယ္ပ်က္သြားသည္အထိ ေမာင္ဟာေရာက္မလာခဲ့ပါ။

~°~°~°~°~°

" ေမာင္ "

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့မ်က္လံုးအစံုကိုအားယူကာဖြင့္သည္။လူကနည္းနည္းမ်ွပင္အားမရိွေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ကိုင္ေပါက္ခံထားရသကဲ့သို႔ နာက်င္ေနသည္။ေဘးနားကအသံတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ၾကားေနမိသည္။

" ေသာယံ "

" ေမာင္.. ေမာင္လားဟင္ "

" ေသာယံသတိထားပါဦး ငါေလ ဒါဒါ "

" ေမာင္... ေမာင္ ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔ "

" ေသာယံ ... သတိထားပါဦး သူငယ္ခ်င္း "

' တီ တီ တီ ´

ရုတ္တရပ္က်ဆင္းသြားတဲ့ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း

" ေဘးဖယ္ေပးၾကပါ။အျပင္ထြက္ေပးၾကပါ "

" ေဒါက္တာ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းကို ကယ္ေပးပါေနာ္ "

" အခုအျပင္ထြက္ေပးပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္ "

ဒါဒါ မ်က္ရည္ေတြဝဲလာသည္။ငယ္ငယ္ကတည္းကေပါင္းလာသၫ့္သူငယ္ခ်င္းမို႔ပိုလို႔ပင္စိုးရိမ္ေနမိသည္။

အခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာပင္ေပၚမလာသၫ့္ ေသာယံ၏  ေမာင္ဆိုေသာသူကိုသိပ္ကိုအသည္းေပါက္မိသည္။အခန္းေရ႔ွဝယ္ ေခါက္ျပန္ေလ်ွာက္ရင္း ရသမ်ွဘုရားကိုရြတ္ဆို ေနမိေတာ့သည္။

" လူနာပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားပါၿပီ "

" ရွင္... ေက်းဇူးတင္လိုက္တာေဒါက္တာရယ္ ဒါဆို ကြၽန္မ... ဝင္ၾကၫ့္လို႔ရၿပီလားမသိဘူး "

" လူနာရွင္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။ရံုးခန္းထဲလိုက္ခဲ့ေပးလို႔ရမလား "

" ဟုတ္ကဲ့ပါေဒါက္တာ "

ဒါနရီထက္ ေဒါက္တာ့ေနာက္သို႔လိုက္သြားလိုက္သည္။ေျပာမၫ့္စကားမ်ားကသီတင္းေကာင္းသာျဖစ္ပါေစဟုသူဆုေတာင္းရင္းေပါ့