Naiinis na nilapitan niya ang kaibigan. Busangot ang mukha habang ang kaibigan naman ay natatawa sa kaniyang reaskyon.
"The hell, Trina. What are you planning to do?" agad kong tanong pagkalapit sa kaniya. Trina was a famous psychologist here in San Francisco Hospital, iniwan ko ang trabaho ko sa station para lang sugurin siya rito.
"Calm down, Zehan," tuwatawang saad nito na mas lalong kinainis ko.
Damn it. How can I calm down after what she'd done. Im going insane.
"Calm down, really? After arranging a date between me and Liam? I can't even face him yet you still plan that fucking date," inis na saad ko.
Naihilamos ko na lamang ang sariling kamay dahil sa Labis na iritang aking nararamdaman. Kalma, kaibigan mo to, Zehan. Kaibigan mo to.
"Just say thank you for doing you a favor," nangungutyang saad ng kaibigan.
"As long as I can remember, I didn't asked you that favor," I sarkastically said. Natatawa niya akong tiningnang maigi.
"Zehan, I am a psychologist and I am your bestfriend too. Kahit hindi mo sabihin, alam kong marami kang katanungan sa isipan mo. Sa ilang taon nating pagkakaibigan, alam ko na ang nasa isip mo kahit hindi mo pa sabihan sakin." Natahimik ako. She's right, maraming katanungan sa isip ko na ilang taon ng naghihintay ng kasagutan.
"Trinaa, I am not yet ready to face him. I just cant do this fucking date," problemadong sabi ko.
"Zehan, I know it was hard pero hindi ko kaya na makita kang nahihirapan. Pretending that you already get over him even thought in the past years, he didn't leave your mind." I was caught of guard by Trina's word.
I couldn't say anything because I know to myself that she is right.
"P--ero Trinaa.." she cut me off.
"No buts, Zehan. Isipin mo na lang na ginagawa ko to dahil gusto kong makamove on ka na sa nakaraan niyo."
Buong araw kong pinag isipan ang mga sinabi ni Trina, at alam kong tama siya. I need to face my fear, I need to face Liam. Nang araw ding 'yon, pumayag na ako sa plano ni Trina,
na sana ay hindi ko na lang ginawa...
Pagsapit ng gabi, naghanda na ako para sa date na mangyayari samin ni Liam mamaya. I wear my gray wrap around dress na bumagay sa makurba kong katawan, I paired it with a black pump. I also prepared my minaudière bag at hinayaang nakalugay ang aking mahabang buhok. I also put a light make up just to cover my stress face. Ayoko namang magmukhang katawa tawa sa harap niya.
One thing caught my attention. It was the infinity ring that Liam gave to me when we were still together. That was 4 years ago, sa mga taong nakalipas, ni minsan ay hindi ko ito inalis sa aking daliri. Pakiramdam ko kasi hindi ako kumpleto kapag hindi ko ito nakikita.
I was 10 minutes late when I arrived to the restaurant that Trina book for us. Malaking palaisipan pa rin sakin kong paanong nagawa ni Trina na mapapayag si Liam na makipagdate sakin.
I gracefully entered the room with the eyes of the other customers fixated on nothing but me ngunit hindi ko na ito inintindi pa. Isang tao lamang ang hinahanap ng aking mga mata at nang matagpuan siya ay agad akong naglakad palapit sa kaniya. I can't take my eyes off him. For the past years, pansin ko ang malaking pagbabago sa kaniya. He became more muscular and more handsome right now, his mysterious eyes, pointed nose, thick eyebrows, his kissable lips. Damn, how did he grow like this. Ano ba, Zehanna. Nandito ka para mag move on sa kaniya.
Maraming mga mata ang nakatingin sa kaniya ngunit kahit ni isa sa mga ito ay hindi niya binalingan ng tingin. Good desicion, Liam. I want your full attention tonight.
"Sorry, im late," saad ko pagkalapit sa pwesto niya. He offered me the seat infront of him, I smiled before sitting.
"Its fine, I understand." Damn, hearing his voice for the first time after 4 years makes me want to cry. I miss him so much.
"Should we order first?" I suggested.
"Nagmamadali ako kaya sabihin mo na kong ano man ang gusto mong sabihin," masungit niyang saad.
Nakagat ko na lamang ang sariling labi dahil sa pagkapahiya. Bakit ganito siya kong umasta sa harap ko ngayon?
Bakit kong kausapin niya ako e parang wala kaming pinagsamahang dalawa?
Tumikhim ako upang mapigilan ang panginginig ng boses ko.
"Liam, I want to ask you something. Why did you leave me?" lakas loob kong tanong sa kaniya.
Pansin ko ang pagkunot ng kaniyang noo pero hindi ko na ito pinagtuonan ng pansin. He was about to say something but I didn't let him talk.
"I know it sounds desperate but I badly wanted to know your reason. For the past years, I keep asking myself what did I do wrong to make you leave me without a word. You know, I wanted to move on too and I can't do that without your explanation," mahabang litanya ko.
Pansin ko ang malalim na gitla sa kaniyang noo na tila ba hindi maintindihan ang mga sinasabi ko.
"Look, Miss. I don't know you and I don't know what you're talking about but I asure you that I am not that guy. This is the first time I saw you," saad niya.
Pakiramdam ko'y nanlalamig ang buo kong katawan. Bakit? Bakit hindi niya ako maalala? Bakit hindi niya ako makilala? Kahit nakatalikod pa siya ay alam kong siya si Liam.
"but maybe you're part of my broken yesterday."
