beatiful girl,bad boy

herşeyin başladığı o gün (...)

Bugün çok kotü bir gün aman tanrım berbat görünüyorum.! ilk defa kendimi bu kadar kötü hissediyorum sanki bugün çok kötü şeyler olucakmış gibi kapı aralandı bir anda sanırım bu gelen annem olmalıydı zaten evde başka kimse yoktu bitek annem ve ben vardık babam işlerden dolayı pek yanımızda durmazdı aman tanrım ! Saat 14.00' olmuş diye haykırarak yataktan çıktım ve giysi dolabıma yöneldim telaştan annemin odaya girdiğini unutmuşum ve anneme yönelip "anne bişey mi diyceksin ? " dedim tedirgin bir şekilde annem bana çok mutlusun nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum dermiş gibi bir bakış attı ve yanıma doğru yavaşça yürüyerek kıyafet odamdaki beyaz kırmızi olan büyük mobilyama oturdu ve bana "kızım seninle konuşmam gereken çok önemlı bir seyler var " dedi ve bende elime aldığim koyu kırmızı NEO ceketimi masaya bırakıp annemin yanına oturdum annem bana "kızım seninle konuşmam gerekiyor işle ilgili " diyerek beni tedirgin etmişti. Elimi tutarak "kızım baban california'da yaptığı görüsmelerden birinde türkiyede bir çalışması olduğunu ve bu yüzden türkiyeye taşınmamiz gerektiğini anlatarak beni şaşirttı. Ben bu sözlere karşi anneme "anne ben burda bir bireyim bir dünya sözleşmem,görevlerim ve konserlerim var bunu nasıl yaparsın bunu bana nasıl söylersin diyerek kızgınlıkla mobilyamdan kalkarak odamdan çıktım ve odamın yanındaki ceketlerimizi astığımız odaya girerek deri ceketimi alarak odayi terk ettim. Düşünmeye ihtiyacım vardı. Burda önemli görevlerim ve geleceğe dönük düsüncelerim vardı düşünmek istemistim bunun için arabamın anahtarlarını ceketimin cebinden alırken aklıma bir cafe geldi ve doğruca oraya gittim bu sırada düşünmeye vaktim oldu. Ve annemi çok kırdımi ve annemin bu durumdan hiçbir suçu olmadığinı fark ettim ve üzuldum elimi telefonuma atarak annemi aradım ve telefon 4 kez çaldıktan sonra açıldi annemin tepkisinin kaba olmasını beklerken annem gayet anlayışlıydı sanırım bu durumdan etkilendimi düsünerek hak verdi. "Kızım iyisin değil mi birden evden çıkınca seni merak ettim biliyorum kızgınsın ama yapabilicegimiz bir sey yok bu bizim 4 senedir beklediğimiz iş lütfen bizi anla" diyerek sustu anneme hak veriyordum gerçekten yapabiliceğimiz birşey yoktu ve bu sırada cafeye gelmiştim arabayı durdurarak park etmeye çalıstım 2 kere geri 1 ileri yaparak arabayi park ettim ve cafeye doğru ilerledim tabi hayranlarımdan bir tanesi hemen yanıma gelerek" sen sen selenaaa!! Şaka mi bu !!! Sen burdasın" diyerek bana sarıldı ve bende ne kadar üzgün ve gergim olsamda hayranlarım benim için çok değerliydi bi yandan onlar icinde kalmak istiyordum çünkü üzüldümde benim yanımda durarak benim mutlu olmami sağlayan o büyük sevgiydi benim için onlar belki bazı insanların aksine onları üzmek istedimi düşünenler vardı. Ve ben bunlari dusunerek hayranıma sıkıca sarıldım ve "evet burdayım ama şuan gitmem gerek" diyerek cafeye girdim. Aklıma o anda türkiyedede hayranlarım olduğunu hatırladım ve hiç türkiyeye gitmemiştim ama giden arkadaşlarimın türkiyenin insanlarının çok sıcak ve samimi olduklarını söylediğini hatırladım. Ve biranda gitmek istedim zaten temelli orda olmayacaktım ki sadece 2 sene.