İÇİMDEKİ CANHIRAŞ

Yerimi Başka Biri Alıyor -1

Hayat her zaman kalp kırıklıkları ile doludur, insanların nasıl davrandığı ne söylediği yada ne yaptığı değildir önemli olan , asıl şey kimin yaptığıdır. Herkes öyle acıtamaz canımızı, öyle olsaydı eğer yaşanır mıydı bu dünyada? gülebilir miydi insan? doldurabilir miydi yüzünü bol kahkahalarla..

Böyle değildim diyorsun ya bazen en acısı odur işte ''Böyle değildim'' bir çok şey barındırıyor şu iki kelime mutluydum diyorsun huzurluydum hayattaki güzel renkleri görüyordun ama hayatına bir gün siyah ve gri girdi değil mi? işte o gün aynı kişi olmadın hiçbir zaman işte o an yerini bir başkası aldı sanki. Büyümek mi bunun adı? peki herkes büyür mü? mutlumudur hep çocuk kalanlar?

Her zaman mantığınla düşünmeye çalıştın evet ama mantık seni istediğin yere götürmüyor biliyorsun, sonra içine içine işleyen bir kalp fısıltısı duyuyorsun ne kadar dinlememeye çalışsan da yaptırıyor işte söylediğini peki bu sana ne kazandırıyor, kırgınlık hem de koskocaman bir kırgınlık. İyi olmak her zaman güzel şeyler getirmez sana bazen kötüler iyilerden daha mutludur.

Sanki içinde gözlerinden çıkmayı bekleyen gözyaşları doluymuş gibi hisseder insan, ama sebebi bilinmez belki de bir birikmiştir, ağlamadığın günler vardır belki içinde, belki iyi gelecektir onları istediği yola sürüklemek ama ne kadar ağlarsan ağla için hep doludur ya..

Yanında birinin olmadığını hissetmek daha acı verir, hayatla tek başına savaşmak zordur, peki etrafı kalabalık olan insanlar mutlumudur? belkide onlar ilacı yanlız kalmakta buluyodur, peki ilaç nedir? bize iyi gelen şeymi yoksa iyi geldiğini düşündüğümüz hiçbir şeymi? gerçekten fazlası zararmıdır yoksa bir kurtuluşmu?