The beginning of the end

Chapter II

"Ano ka ba naman Alexa!" Sabay sampal kay mama. Iyak lang ako ng iyak.
"Napakakitid ng utak mo! Wala ka ng ibang ginawa kundi ang maghinala! Bwiset! Peste!" Sabay alis ni papa. Nilapitan ko lang si mama habang umiiyak ako. Hinawakan ko yung pisngi na sinampal ni papa.

"Anak, napapagod na si mama pero kinakaya ko pa. Tahan ka na, ayaw ni mama nakikitang umiiyak ka. Nasaan ang ate mo?" Tinuro ko yung pinto ng kwarto namin, ayaw ni ate lumabas, pinigilan niya rin ako lumabas pero di ako nakinig, bata ako at curious. Alas dos na ng madaling araw yun. 6 years old lang ako nun. Sa Laguna pa kami nakatira noon. Pinatulog na ko ni mama.

Pagkagising ko, chineck ko agad si mama, pero wala siya.. Inisip ko baka nasa trabaho lang. Pinuntahan ko agad si lola, tinanong ko siya kung kiniss ba ko ni mama bago siya umalis, yun na kasi ang kinasanayan ko eh.. At ang sagot niya? "Naglayas ang mama mo. Hindi ko alam kung kiniss ka niya, siya tanungin mo" ang bait lang diba? Hayyy bakit ba ang init ng dugo niya sakin? Dahil sa kanya lumaki akong pala sagot at mataray -.-" totoo nga ang kasabihan na kung ano nakikita ng bata ay ginagaya niya.

Makalipas ang tatlong araw, umuwi na si mama at may dalang barbie para sa akin. Ang alam ko lang nung bata ako, ay ang magpabili ng laruan at maglaro sa labas. Sa village ako nakatira pero laking kalye ako dahil sa mga lalaki kong pinsan. Ngayon ko lang naisip, mapalad pala ako nung bata ako. May time na nahilig ko ang pokemon cards dati kaya binibilhan ako lagi ni mama tuwing nagmamall kami. Habang nagdadalaga ako saka ko narealize na may kaya pala talaga kami. Juice colored. Yung pokemon cards na bibibili sakin ni mama, original!!! Worth 1000+ din yun kahit ilang cards lang yun. Well, bata lang ako sa tapos na yun, nawawala na ang mga gintong pokemon cards. At nung elem ako, pinag aral pa nila ako sa all girls school oh diba ang yayaman tinde hahahaha naalala ko lagi kaming naggogrocery dati sa shopwise at nagugulat na lang ako sa total price na inaabot. Ordinary bang 12,000 ang napamili namin? Dami kasi namin ni ate na pinagkukukuha eh. Minsan din sa duty free kami o kaya sa Rustan's. Pero nung nag grade 5 ako, onti onti ng nawawala yung kayamanan. Paonti onti na rin yung luho. At onti onti ko na rin narealize yung sitwasyon. Nahirapan na ngang magbayad ng service at tuition fee eh. Kapag exam na, wala na kong permit, nakakahiya. Pupunta pa si ate sa building ko tapos ibibigay sa cashier yung promisory note. Grabe. Naiiyak lang ako nung mga oras na yun. Pero nakayanan ko ang lahat ng yun. Hindi ako sumuko..

"We keep this love in a photograph, we made this memories for ourselves.. "

I woke up to the sound of my phone.. Someone's calling.. Unknown number..

Hello?

Baby, I've been calling you.. Why aren't you answering your phone?

There's this verb called sleeping, baby. So if you'll excuse me, I want more of that verb.

Baby, I need you right now.

But I don't, so goodbye.

Then I hung up the phone. Well he didn't talk to me for like 4 days already then he'd call out of nowhere. It's not that we're breaking up.. I'm used to it. Then I felt like my tummy's growling..

Hungry.. I'm hungry.. Great!

I'm sleepy and hungry. I stood up and went to the mini ref.. Found pizza in it, yey for me. Then I saw the light flickering, the bulb's actually small, like the one in the television when you turn it off, the red light will appear. The light was beside the door. When the light flickers, meaning there's mail. Opened the box where they put our letters, found that the letter was for me.. I opened the envelope then my eyes became the size of a donut and my breathing stopped for a while..

And all I could say was..

Why?