Warning: R18. Read at your own risk.
Sara
Kakauwi ko lang mula sa trabaho pero ramdam na ramdam ko ang panlalamig ng katawan ko. I breathed a sigh and held my aching head.
Napasalampak ako sa kama at pinikit ang mata ko. I shouldn't be feeling this way. I have so much work to do, and getting sick shouldn't be a hindrance to it.
I was the country's OIC for almost a week and maybe got exhausted because of so much work kaya tinamaan ako. I think a short rest will be helpful dahil maya-maya lang ay sasalubungin namin si President Marcos sa Villamor galing sa kaniyang visit sa Thailand.
One more thing... dumagdag sa sakit ng ulo ko 'yung videong nakita ko sa instagram. Bong with his wife, happily taking pictures inside a room during their visit. It was such a cute scenario for a 29-year married couple. I tried so hard to avoid Bong as much as possible for the past days and I know I shouldn't be jealous because I'm in no position to be but it just.. pains me to see them and to realize our situation.
Tiniis ko ang mga pagkakataong magkakasama kaming tatlo, it's a way of my respect na rin sa couple. Bong didn't even bother to open it up to me, maybe because he didn't notice or maybe.. he's done.
Sa sobrang dami ng tumaktakbo sa isipan ko, sabay na sumakit ang ulo at puso ko. Wala akong magawa kaya isinubsob ko na lamang ang mukha ko sa unan. Ang hirap isabay ng physical and emotional pain. Parang anytime, sasabog ako.
I guess, sleep will take the pain away. I hope it does.
*******
Nagising ako nang may naramdaman akong haplos sa likod ko patungo sa braso ko. Sa gulat ko ay agad akong napabangon at tinignan ang taong iyon.
Napatingin pa ako sa labas ng bintana at kitang madilim pa't may isang ilaw lamang mula sa labas ang nagsisilbing ilaw namin dito sa loob.
I saw how the man in his tshirt sat down, bringing a towel and a basin, while looking at me. "Hey... it's just me." Lambing na sabi niya nang napansin natulala ako dahil sa gulat.
Oh God! 'Diba dapat siya 'yung susunduin? Did I sleep too much? Anong oras na ba? Napatingin ako sa wall clock at napansing alas dos na ng madaling araw.
"Bong, you're here." sabi ko at napaiwas ng tingin. Hinimas ko na lamang ang braso ko na nanlalamig pa rin. Tinignan ko siyang binasa ang towel sa basin at dahan-dahan itong piniga.
No. I don't want to be touched. Clouded pa rin ang utak ko sa sakit na naramdaman ko, na kinikim ko ng ilang linggo.
Kahit nahihirapan ay agad akong tumayo upang tumungo sana sa banyo, pero nung patayo ako ay agad na dumilim ang paningin ko at muntik nang matumba.
Agad naman siyang napatayo at nahawakan ako sa baywang. "Inday..." tawag niya.
Napakapit ako sa braso niya. "Kaya ko." sabi ko at inalis ang pagkakahawak niya sakin at sinubukan ulit tumayo ng matuwid pero napapapikit pa rin.
Nang makitang nahihirapan parin ako ay hindi na niya ako sinunod at agad na hinawakan muli ang baywang ko para igiya pabalik sa kama. "Don't stand up, I'll be here." aniya na parang sinasabing boss ko siya.
Hindi ako sumagot at nanatili nalang nakasandal sa headboard ng kama. He continued what he was doing. "You didn't eat. I brought you a soup." aniya at tiningnan ang pagkain na nasa bedside table ko.
