His Obsession

Chapter 4: Home

AMARA

Het woord thuis is iets wat ik gemist heb.

Als ik aan thuis dacht, dan verscheen er altijd een glimlach op mijn gezicht.

Ik kon niet wachten om mijn ouders thuis aan te treffen met een gezellige sfeer.

Om mezelf veilig in hun armen te begraven.

Om avonturen en verhalen met elkaar te delen.

De lach van mijn familie die het huis vulden.

De liefde en zorg die we voor elkaar hadden.

Het geloof dat we aan elkaar lieten herinneren.

Cynisch hoe een gebeurtenis alles in één klap kan laten veranderen.

Ik had nooit gedacht dat dit ooit zou anders zou kunnen worden.

Well, newsflash... het kan dus wel.

Wanneer ik de voordeur met een klap hoor sluiten, bijt ik stevig op mijn onderlip en sluit mijn ogen.

Geen minuut later stroomt het geschreeuw van hem door het huis.

Het geluid van brekend glas volgt erna.

Ik drapeer mijn oren met mijn handen en huil zachtjes in mijn kussen.

Het geluid stopt na tien minuten nog steeds niet en ik begin me langzamerhand zorgen te maken over mijn moeder.

Ik schiet overeind en stap van het bed af wanneer ik mijn naam hoor roepen.

Ik veeg snel de tranen van mijn wangen en knipper een aantal keer met mijn ogen om de roodheid ervan te verminderen.

Als ik in de woonkamer sta, zie ik dat mijn moeder snikkend op de bank zit en ik merk op dat ze een donkerrode plek op haar linkerwang heeft.

Mijn keel voelt nauw wanneer ik besef dat hij haar geslagen heeft.

Mijn stiefvader.

De man die al het goede heeft vernietigd. Hij bracht alleen maar het slechte in het huis.

Hij draait zich om en onmiddellijk vormt zich een uitdrukking van afgunst op zijn gezicht.

Afgunst voor mij. Afgunst voor mijn bestaan.

Hij ruikt sterk naar alcohol en wiet.

Hij spendeerde zijn dag bij de bar dus.

Helemaal niet verbazend. Dit is zeker niet de eerste keer dat hij onder invloed naar ons huis komt.

Ons huis, en niet van de man die mijn moeder en ik ons leven vernietig.

''De mislukkeling is gekomen hoor. Een beetje aan het verstoppen boven?'' Zegt mijn stiefvader met een grijns op zijn gezicht.

Ik blijf stil. Ik weet dat wanneer ik mijn mond opentrek, er niks goeds uit zal komen, en ik de situatie alleen maar zou verergeren.

Dus ik hou mijn mond dicht en staar naar mijn lichtroze sokken die ik besloot om vandaag aan te trekken, mijn lievelingskleur by the way.

Blijkbaar tolereert de zak de stilte die ik hem geef niet.

''Wat zat je boven te doen, hé? In plaats van het huis schoon te maken en deze troep op te ruimen zit je zeker met een jongen te praten of niet? Naast iedereen doe je schijnheilig maar als je alleen bent hang je de **** uit! Kijk me aan als ik tegen je praat!''

Hij schreeuwt zo hard dat ik even vrees dat mijn gehoor niet meer terug zou komen.

Natuurlijk is dit mijn schuld.